Vol hoofd, leeg hoofd.

Als ik zo eens doorklinkte naar de blogposts die hier verzameld werden, dan ben ik duidelijk niet de enige die haar hoofd niet altijd afgezet krijgt. Dat op zich is eigenlijk al een geruststelling.

De 4 challenges deden mij (en jullie) bewust nadenken over de onderwerpen en dat alleen al vond ik een geweldig cadeau aan mezelf. Ik kwam tot de conclusie dat ik eigenlijk niet te klagen heb. Ik heb de grote luxe dat ik niet fulltime hoef te werken. Hierdoor kan ik een hoop dingen meepikken die totaal onverwachts op mijn weg komen. De boeken, bijvoorbeeld. Of het naaien tout court. Het bij elkaar schrijven van deze blog. En vrienden zien, ook overdag als dat lukt. Ik kan ontzettend genieten van allerlei vrienden-get-together dingen. Ik doe eigenlijk niets liever. Maar echt, echt, echt helemaal ontspannen, een echt leeg hoofd, dat lukte tot voor een paar jaar alleen maar als ik sliep, denk ik. En dan nog.

Ruim 2 jaar geleden kwam daar verandering in, nadat ik mezelf inviteerde als loopmaatje bij een mama van school die hier in de buurt woont. De beste zet ever, want mezelf bij anderen opdringen, niet zo erg ik. Naast het lopen vond ik ook mijn oude liefde terug in het zwemmen. Ondertussen lopen we meer alleen dan samen en toch blijft lopen de ideale ontspanning. Muziek op, schoenen aan en gaan. Ik ga er vanzelf van glimlachen.

Met heel veel tijd heb ik ook geleerd dat het niet altijd maar sneller moet. Ik kan enorm genieten van traag en lang. Van vogels kijken, konijnen spotten, wolken volgen en zien waar het regent in de verte. Bij traag en lang gaat mijn hoofd heel even van de wereld. Dan gaat het plots vanzelf. Dan ben ik pas echt weg. Weg ideeën. Weg zorgen. Weg nog-dingen-die-vandaag-echt-wel-afmoeten. Absoluut niets.

Eigenlijk sport ik dus voor mijn hoofd. En voor het bad achteraf. Mja.