Klik op de foto om door te klikken naar de oorspronkelijke blogpost. Hou de muis boven de foto en in de tooltip verschijnt alle info qua maat en prijs (exclusief verzending). Is er toch iets niet duidelijk of wil je graag dat ik iets opmeet, stuur me een mailtje!



Nog beschikbaar:
· liberty bloesje, maat 110-116, 10 euro
· hondenjurk voor Stoere Meiden *nieuw*, maat 122, 15 euro
· Cetho trui *nieuw* maat 110, 8 euro

Zo hectisch als maart, zo hoeft het niet meer te worden, dank u.

Maart was een wervelwind. Een maand waarin de kalender uit zijn voegen barstte en er heel veel moest. Fijne dingen, over het algemeen, maar ook allerlei geregel en gedoe. Elke sportclub van onze kinderen had in maart minstens 1 show of wedstrijd, waardoor we al twee volledige weekends spendeerden aan rondrijden met kinders die repetities hadden en een show of wedstrijd moesten turnen of dansen. Uitgerekend die weekends waarin de wederhelft werkte én het derde kind ziek was. Ook op school waren er engagementen. Hele fijne, daar niet van, maar niet zo ideaal qua timing.

Er was de blogbrunch, die alweer een eeuwigheid geleden lijkt en er was het congres van mijn werk dat top was, maar toch wel veel energie kostte. In precongresweken stress ik er altijd een beetje op los, mijn vrienden weten dat, maar dat gaat over, dat weet ik dan weer.
Van naaien kwam deze maand bitter weinig in huis. Van lopen ook niet echt. 50 kilometer in maart, dat is schamel, maar naast bovenstaande tijd- en energievreters wilde mijn lijf ook écht niet mee. En dan is rustig aan doen zowat het verstandigste dat ik kon doen. Soms lukt dat al eens.

Dit weekend gingen we op weekend. Of dat was toch het plan. We hadden een fijne plek in gedachten, op een vlot in Zeeland, maar na 5 onderbroken nachten met een ziek kindje was het op. Helemaal. Ik had nergens zin in en kon alleen nog aan slapen denken. Het vlot in Zeeland zal voor een andere keer zijn, en met de regen die ik hier de afgelopen 48 uur heb zien vallen ben ik blij dat we dit weekend eindelijk eens thuis zijn en niets moeten.

Als we al eens niets moeten, dan gaan wij zwemmen. Dit weekend twee dagen op rij (en morgen ook nog eens, tussen school en zwemles door). Eindelijk kan ik zeggen dat zwemmen met de drie geen onderneming meer is. Er is altijd wel iemand die de jongste bezig houdt met balletjes en ringen die zelfs het saaiste zwembad aantrekkelijk maken. En, én, én - *insert vreugdedansje* - ik word op tijd en stond vergezeld van een zwemmend kind. Dat alleen al is ongelofelijk hard genieten. Na al die jaren bankje zitten tijdens de zwemles (en tranen drogen, dat ook) heb ik er toch al twee die goed én mooi kunnen zwemmen. Mijn O'tje doet flink haar best, maar mijn grote jongen... die haalt me bijna in. Als hij een spurtje trekt, mag ik ook een tandje bij steken. Hij zwemt vlot 50 baantjes met me mee, uit vrije wil. Wie had dat ooit gedacht? 'Jij wordt helemaal blij als je over het zwemmen vertelt,' zei de wederhelft toen ik vroeg waarom hij lachte met mijn 'verslag'. Zo is het echt. Ik ben een zwemmer.

Ik kijk zo hard uit naar april. Eindelijk wat vakantie. Eindelijk wat tijd om de to sew lijst verder af te werken. Er staat een Lars op. Een ananastrui die zo goed als af is. Nog een candy dress die al half in elkaar zit. En ik wil de Harry Potter quote flocken.

Maar april wordt meer dan dat. Er zal ook feest zijn. Groot feest. Dus stay tuned!

DIY Maandkalenders

Ze vallen me overal op, de maandkalenders die je zelf kan afdrukken. Handig om de kinderen te laten beseffen wanneer hun vader moet werken, want dat is, met een volcontinue systeem, geen lachertje om bij te houden.

Ik had er lange tijd van Elske. Die zijn mooi, vind ik. Minder fijn is dat ik niet al wat van op voorhand kan aanvullen, want ze verschijnen maand per maand. Met het onregelmatige schema van meneer is plannen wel aangewezen. Maar ga zeker eens kijken, want ook haar blog mag er wezen.

Zü heeft ook maandkalender. Een andere stijl, romantischer, maar toch eenvoudig en altijd een prachtig kleurenpalet. Zü is iets vroeger met het publiceren van een nieuwe maand. I like! Meer schrijfruimte ook, en met plaats voor een to do lijstje en belangrijke niet-te-vergeten zaken.

Afgelopen weekend botste ik op de kalender van Studio Lala. Voor héél 2015 in 1 keer. En dan nog in 3 versies. Ik ging voor goud. Ik printte meteen de drie volgende maanden af en hing ze op. Een hartje voor de gouden washi tape in mijn voorraaddoos.

Nog kalenders of andere printables die absoluut gezien mogen worden?

Het #boostyourpositivity blogbrunch filmpje is er!

Het is er! Wat mij opvalt: ik heb nog zoveel mensen niet gesproken!
(En er staan er ook een paar niet op die ik wel gesproken heb, tsss.)



Dat het een fijn project was.
En dit een fijne herinnering aan heel wat fijne mensen.
En dat dat goesting geeft in meer van wat.

De Porre

Dat het vorige week zondag toch wel min-stens 15 graden warmer was, dat is zeker. Een beetje luidruchtiger ook. Alhoewel. De drie samen produceren ook aardig wat decibels.

Er werd niet gelopen, wel flink gewerkt en kind 2 werd heen en weer naar de playdate gefietst (20 kilometer, check). De jongens konden ook wat frisse lucht gebruiken en dus wandelden we naar het meest fotogenieke park uit de buurt. Ik moet mij altijd inhouden, daar, want er is daar altijd wel wat dat ik wil vastleggen. Een muur. Het water. Mijn kinders op/achter/van muurtjes springend. Met hun handen in het ijskoude water. Ik kan ze niet bijhouden, maar dat hoeft ook niet. Zij zijn blij. Ik ook.

De week

Precongresweken zijn altijd een beetje stressen, hoe goed ik de dingen ook altijd denk onder controle te hebben. Plots is het minder dan 2 weken tot D-day en heeft iedereen mij nodig. Help!

In zo'n weken gebeurt er hier dus bitter weinig. Toch bitter weinig blogbaars. De dagen dat ik leef op cafeïne en als een halve neuroot lijstjes afstreep komen mijn eigen huishouden ook wel ten goede. Na het werk doe ik thuis voort. Ik maakte een lijstje en profiteerde van het gevoel alles aan te kunnen. Tijd om extra's in het zo al zotte programma in te lassen!

Ik sleepte 2 kinderen naar de kapper. Niet bij de deur. Met de fiets. Toegegeven, ik gilde een paar keer de longen uit mijn lijf (remmen! remmen! remmen!!!!!) en mijn hart sloeg een paar keer een slag over along the way (serieus, gasten, zien jullie niet dat dat klein mannen zijn?). Niet evident, een snelle en een trage fietser begeleiden. Maar goed, iedereen leeft nog. En hun haar is geknipt.

Ik voorzag er ook 2 van nieuwe schoenen en heb 1 kind met 1/3 van zijn feestoutfit. Het is een begin, nietwaar? Ik stak drukwerk in gang (en bid op mijn blote knieën dat er geen tikfouten meer in staan) en trok een spurtje naar de stad omdat ik nu, nu, nu Hinterland in huis wilde hebben (een beetje Welsh zo hier en daar kan met het oog op de zomer vast geen kwaad). Nu nog tijd vinden om ook echt te kijken.

Ik finaliseerde een vertaling. Ik stuurde duusd mails uit in de hoop dat er iemand zou reageren en sloeg me een beetje voor het hoofd dat zo ongeveer iedereen binnen de 24 uur toezegde. Plannen, ik... veel te veel. Ik zou mijn enthousiasme soms wat meer moeten temperen. Of een kalender in het zicht hangen waarop staat dat ik echt geen tijd heb voor al die extra projecten. Maar het is spannend. En sterker dan mezelf. En het wordt fijn, ik weet het. Ter voorbereiding werkte ik al wat aan de htlm code van deze stek. Je hebt het hier en daar misschien al gemerkt. Er wordt wat opgekuist. Het is wat meer ik, nu. Maar er moet nog veel gebeuren. Tijd en boterhammen, ik weet het.

Het lopen schoot er dus danig bij in. Een schamele 6,5 km (damn you, verrokken borstspier!). Zielig is dat. Morgen misschien. Morgen.

Gelukkig is er altijd koffie. En chocola en schoenen in een mooie verpakking.

De Panda

De zoon zag dat met lede ogen aan, die trui met duimsgaten van zijn zus, en kwam met zijn eigen trui aandraven om te tonen dat die duimsgaten toch echt wel dringend aan vervanging toe waren. Hij had een punt. Gelukkig had ik net de blauwe panda's van bij Kiwi Fabrics in de bus gekregen en hij moest dan ook geen twee keer nadenken toen ik hem een trui in die stof voorstelde.

Tijdens het maken zat ik al te denken aan hoe ik de zoveelste sweater in beeld ging brengen. Ik kwam tot de conclusie dat dat er eigenlijk niet toe doet. Het is fijn als jullie enthousiast reageren en inspiratie vinden in de dingen die ik in beeld breng, maar eigenlijk blog ik vooral voor mezelf. Dat was een geruststellende gedachte.








Het is fijn om zoveel beeldmateriaal te hebben. Van de kinderen en van de plekken waar we in de loop van de jaren zijn geweest. Want ook al fotografeer ik graag, sommige dingen zou ik zonder 'shoot' nooit spontaan vastleggen.

Zijn haar, bijvoorbeeld.



Of dat perfecte neusje.



Of dat showmannetje in hem. Als ik zo'n foto's tegenkomt moet ik altijd hardop lachen.



Patroon: Leather Sweater uit La Maison Victor
Stof: Panda van Andrea Lauren bij Kiwi fabrics