Maart was een wervelwind. Een maand waarin de kalender uit zijn voegen barstte en er heel veel moest. Fijne dingen, over het algemeen, maar ook allerlei geregel en gedoe. Elke sportclub van onze kinderen had in maart minstens 1 show of wedstrijd, waardoor we al twee volledige weekends spendeerden aan rondrijden met kinders die repetities hadden en een show of wedstrijd moesten turnen of dansen. Uitgerekend die weekends waarin de wederhelft werkte én het derde kind ziek was. Ook op school waren er engagementen. Hele fijne, daar niet van, maar niet zo ideaal qua timing.
Er was de
blogbrunch, die alweer een eeuwigheid geleden lijkt en er was het congres van mijn werk dat top was, maar toch wel veel energie kostte. In
precongresweken stress ik er altijd een beetje op los, mijn vrienden weten dat, maar dat gaat over, dat weet ik dan weer.
Van naaien kwam deze maand bitter weinig in huis. Van lopen ook niet echt. 50 kilometer in maart, dat is schamel, maar naast bovenstaande tijd- en energievreters wilde mijn lijf ook écht niet mee. En dan is rustig aan doen zowat het verstandigste dat ik kon doen. Soms lukt dat al eens.
Dit weekend gingen we op weekend. Of dat was toch het plan. We hadden een fijne plek in gedachten, op een vlot in Zeeland, maar na 5 onderbroken nachten met een ziek kindje was het op. Helemaal. Ik had nergens zin in en kon alleen nog aan slapen denken. Het vlot in Zeeland zal voor een andere keer zijn, en met de regen die ik hier de afgelopen 48 uur heb zien vallen ben ik blij dat we dit weekend eindelijk eens thuis zijn en niets moeten.
Als we al eens niets moeten, dan gaan wij zwemmen. Dit weekend twee dagen op rij (en morgen ook nog eens, tussen school en zwemles door). Eindelijk kan ik zeggen dat zwemmen met de drie geen onderneming meer is. Er is altijd wel iemand die de jongste bezig houdt met balletjes en ringen die zelfs het saaiste zwembad aantrekkelijk maken. En, én, én - *insert vreugdedansje* - ik word op tijd en stond vergezeld van een zwemmend kind. Dat alleen al is ongelofelijk hard genieten. Na al die jaren bankje zitten tijdens de zwemles (en tranen drogen, dat ook) heb ik er toch al twee die goed én mooi kunnen zwemmen. Mijn O'tje doet flink haar best, maar mijn grote jongen... die haalt me bijna in. Als hij een spurtje trekt, mag ik ook een tandje bij steken. Hij zwemt vlot 50 baantjes met me mee, uit vrije wil. Wie had dat ooit gedacht? 'Jij wordt helemaal blij als je over het zwemmen vertelt,' zei de wederhelft toen ik vroeg waarom hij lachte met mijn 'verslag'. Zo is het echt.
Ik ben een zwemmer.
Ik kijk zo hard uit naar april. Eindelijk wat vakantie. Eindelijk wat tijd om de
to sew lijst verder af te werken. Er staat een
Lars op. Een
ananastrui die zo goed als af is. Nog een candy dress die al half in elkaar zit. En ik wil de Harry Potter quote flocken.
Maar april wordt meer dan dat. Er zal ook
feest zijn. Groot feest. Dus stay tuned!







