Ik moest glimlachen, dit weekend, toen ik aan het ontbijt
dit las in de krant. Ook door relaties van 20 jaar kan Ikea een aardig stormwindje laten waaien. Kort en krachtig, maar toch...
De laatste jaren winkelden wij nog amper bij Ikea of het was voor wat kleine hebbedingen. De meeste grote Ikea spullen hier dateren van de tijd dat we een huis in te richten hadden, zo'n 14 jaar geleden. Onze Karlanda bank heeft er 12 jaar trouwe dienst opzitten. Er sliepen talloze logees in, wij ook, vaak met baby's die het niet zo nauw namen met het (ons) dag- en nachtritme. Er werd in gesprongen, kampen gebouwd, you name it. Net toen ik tegen de wederhelft zei dat de kussens toch wel hun beste tijd hadden gehad en hij zei dat ze nog wel even konden meegaan (springende kinderen indachtig), begonnen de kussens door te scheuren in de naden. Niet meer te herstellen. Zelf kussen naaien, zegt u? Ik denk het niet.
We twijfelden. Nog eens Ikea? De Karlanda bestaat ondertussen niet meer, maar Karlstad leek een deftig alternatief. Of toch maar voor een duurdere bank gaan en de kinderen telkens tot de orde roepen?
Ikea, zei de wederhelft die geen zin had in nog meer gemopper. Ikea dus. Maar het was mijn dag niet. Ik had bij Dreamland al een kassier verbouwereerd met een doos Lego in zijn handen laten staan, omdat ik het niet fair vond dat ze beweren de goedkoopste te zijn, maar de doos in kwestie in de winkel 12 euro duurder was dan op de website. Om maar te zeggen, ik zat al een beetje op mijn paard.
Daar kwam vast narigheid van. Ik voelde het aan mijn theewater, maar mijn gezin, dat wilde naar Ikea.
We wisten welke bank we wilden. Dat was een hindernis die we zonder problemen namen. Zelfs de stof lag vast. Check. De kinderen jengelden om een voetenbank. Of een hoekbank. Ugh. Nee. Toe, mama! Nee. Maar dat is zo cool! Nee. U voelt 'm al komen, de wederhelft deed niet mee. Die wou best wel een voetenbank. Maar mijn hoofd had daar geen plaats voor. En bij nader inzien de zithoek ook niet. Exit voetenbank.
Kinderlijk gekibbel: extra voer voor het pesthumeur dat gestaag groeide.
Het was druk, maar we werden snel geholpen. Aan de balie ontspon zich volgend gesprek:
- "De Karlstad driezit in stof x aub."
- "Met deze bestelbon kan u de stof afhalen bij de klantendienst. De bank vindt u in rij x, plaats x."
- "Hoe? Moeten we dit nù meenemen?" (De Karlanda werd ooit netjes geleverd.)
- "Ja. (insert verbaasde blik. Wie wil er nu een zitbank kopen en die niet metéén meenemen? Ik zag het haar zo denken.) U kan het vandaag laten leveren voor €39. Daarvoor spreekt u aan de uitgang iemand van de bestelbussen aan. Maar u moet het wel zelf uit het rek nemen. Of u kan het later laten leveren voor €79."
Toegegeven, ik had mij niet goed geïnformeerd. Een paar dagen een extra driezit in huis zag ik daar, op dat moment, niet zitten. Het zal u niet verbazen dat mijn pesthumeur ondertussen redelijk uit de kluiten gewassen was. Maar het ergste moest nog komen.
Ik weet niet hoe dat bij u zit, maar een driezitsbank uit een rek sleuren is niet mijn favoriete bezigheid. Uiteraard stond er bij rij 9 net een vorklift voor de bank, waren de rekken ernaast helemaal gevuld zodat de manoeuvreerruimte nihil was en was de bank zo ingepakt dat een mens er compleet geen grip op heeft.
Na 3 mensen te hebben aangesproken werd het liftje een paar meter verder gezet en konden we zelf een poging ondernemen om het onding uit het rek te krijgen. Ik geef toe dat ik geen geweldig grote inspanning heb geleverd. Het hielp uiteraard niet dat de bank aan de pallet bleef haken. Ook niet dat de kinderen voortdurend commentaar gaven. Al helemaal niet dat ik mij niet kon voorstellen dat ik die bank ooit op zo'n klein karretje gemanoeuvreerd zou krijgen. En stel dat het lukte, kon ik dat gevaarte dan door de menigte laveren zonder iemand omver te rijden? Ik had het gehad met klantvriendelijkheid. Als twee jonge mensen zo sukkelen met een bank... Als drie medewerkers zelfs niet voorstellen om te helpen... Hoe moeten andere mensen dat dan doen?
"Kom," zei ik, "we gaan naar huis." En dat was dat.
Sorry Ikea. Misschien doe ik ooit nog eens een poging. Misschien ook niet. En sorry als de stock die dag niet meer klopte. Het waren wij.