Pashokjesconversaties

"Hé, mama, je buik is bijna net zo dik als je borsten." Ik wierp haar een gespeeld kwaaie blik toe. Ze bestudeerde mijn gezicht heel even en grijnsde dan haar meest ondeugende grijns. Dicht op elkaar in een pashokje, onder het onflatterende licht van een TL-lamp... Niet mijn meest favoriete situatie om commentaar te krijgen op mijn borsten óf mijn buik en al helemaal niet van een grijnzende bijna-tiener.

Om de zoveel tijd gaan O en ik eens shoppen. Sinds een jaar of zo heeft ze de geneugten daarvan ontdekt. Ik doe dat zelf niet bijster graag, maar met haar erbij is dat best fijn. Ze weet wat ik graag zie. Donkerblauw, bijvoorbeeld. Ze haalt haar neus op als ik alweer iets donker uit het rek graai en zegt: "Hier, pas dat eens. Dat is eens iets anders, want de mensen gaan denken dat je altijd hetzelfde draagt." Ik leg haar uit dat ik mij er niets van aantrek als mensen denken dat ik altijd hetzelfde draag (ze heeft een punt, ik heb mijn favoriete tenues, allemaal donkerblauw). Ze schudt haar hoofd. "Het staat je niet," geeft ze toe, over het ding dat ze zelf had uitgezocht. "Doe toch maar dat donkerblauwe."

In het pashokje probeerde ik nieuwe loopkledij uit. Ik wou iets zonder mouwen, want ik heb het bijna altijd te warm. Dingen zonder mouwen vragen ook aangepast ondergoed en laat dat nu net haar dada van het moment zijn. "Deze, mama," zei ze bij het zien van een topje met ingebouwde bh, "dat is seriously cool." Ik knipperde even met mijn ogen bij het horen van deze woorden uit haar mond. Haar fascinatie voor bh's is wel degelijk begonnen. Ik trok dat topje aan en de dochter stak een promopraatje af waar menig verkoopster jaloers op zou zijn. Tot ze die zin hierboven uitsprak. Dat was het einde van de promopraat. Want ja, met zo'n sportbeha heb ik echt nog amper iets daar vanboven. Zodanig weinig dat het kan wedijveren met de dikte van mijn buik. Ze haastte zich om te zeggen dat het er geweldig uitzag. "Echt iets voor jou, mama!" Met "Jouw buik is helemaal niet dik, hoor. Dat was maar om te lachen." erachteraan. Om toch maar zeker zijn dat die uitschuiver hersteld was. Ik complimenteerde haar met haar keuze en ze was gerust.

Ik maak mijn altijd zorgen over zo'n nieuw, strak ondergoed. Of dat niet omhoog zal floepen (been there, done that, hoogst oncomfortabel en een garantie om meteen rechtsomkeer te maken). Ik was dus op mijn hoede, maar kon het toch niet laten om bij de eerste zonnige dag zonder mouwen te gaan lopen. Alles bleef zitten, dank u, maar het voelt toch een beetje als joggen in uw badpak. Ze smeerde mij nog andere bustehouders aan (insert pre-tienergegiechel), dus ik kan wel weer even voort.

Maar waar ze het eigenlijk op had gemunt waren die kippenfilets die ze er met twee welgemikte rukjes uit trok.

Zo.
Iedereen content.