De knoop was eigenlijk al lang doorgehakt. Van ergens vlak na Schotland, denk ik. Maar ik wilde doodgraag nog eens een warme zee, en nadat we in Spanje ons hartje hadden kunnen ophalen aan zwemmen, bodyboarden, snorkelen en nog meer bodyboarden, was er mentaal weer plaats voor een koude zee.

Hoe meer ik las over Wales hoe enthousiaster ik werd. Het was nog maar oktober en ik had al vanalles uitgestippeld. Alles vastleggen, dat was een ander paar mouwen. Met een wederhelft die van werk veranderde, en op dan werk dan nog een paar keer van dienst, werd het boeken zelf steeds maar uitgesteld. Ik las een mailtje naar zijn chef met daarin een vraag over 'de vakantie' en ook iets in de trant van 'om de rust thuis te bewaren'. Mja, het kan wel zijn dat ik wat gezeurd heb in die maanden. Maar dat was alleen maar omdat ik zo enthousiast was. En een beetje gefrustreerd, dat ook.

Maar goed. In het weekend dat ik geen halve meter uit de buurt van de zieke kleine mocht komen, nestelde ik me naast hem in de zetel en zocht drie slaapplekken uit. Eentje knal in de Brecon Beacons, eentje op weg naar zee en eentje echt vlak bij zee.
Drie huizen, denkt u misschien, is dat niet een beetje veel? Wel, wat onze vakantie in Schotland ons geleerd heeft is dat twee weken in hetzelfde huis een beetje veel is. Dat we veel tijd spendeerden in de auto om overal heen te rijden. Vandaar dat we nu opteerden voor elke (kleine) week een andere plek.

We keken met I naar de aflevering van Secret Britain, Water World of Wales. Minuut 52. Aaaaah! The legendary lake of Llyn Cwm Llwch. Top of the list!

Ondertussen zijn de kinderen helemaal overtuigd van Wales als vakantieland. Niet moeilijk als je weet dat Wales een waterparadijs is, iets wat onze waterratten als muziek in de oren klinkt. Ze zoeken gretig de mooiste watervallen uit op websites als wildswimming. Ze voeren onderling discussies over wie van de hoogste rots zou durven springen tijden de geplande coasteering dag. Of we alleen maar grotten gaan 'bekijken' of als we er ook in gaan zwemmen. Of we nu ein-de-lijk zullen leren surfen of het toch maar weer bij bodyboarden houden. Of er een rit met de paarden op het strand in zit. Of ze niet te veel zullen moeten wandelen met hun wandelgekke vader. Of we, net als in Schotland, weer naar een eiland zullen varen om vogels en zeehonden te zien. De kans is groot, want huis 3 ligt aan de kust, bijna tegenover Skomer.

Verder op de lijst: Saint David's Head, een stuk van het Pembrokeshire coastal path (en al wat daarlangs te zien is), Carreg Crennen Castle en heel veel watervallen zoeken in Waterfall Country (en kajakken of caving als het van hen afhangt).

U hoort het al, we zullen ons niet vervelen.

Wie nog tips heeft voor absolute must-sees of must-do's in Zuid-Wales, laat maar horen!

image © www.visitwales.com

Voor u getest: Webprint

Het werd eens tijd voor een nieuwe fotomuur. De oude muur is ondertussen 2 jaar oud. Ik ben hem nog lang niet beu en veel is meeverhuisd naar de nieuwe muur, maar hier en daar mocht er toch wel eens wat anders. Het aantal keer dat een kind op het bankje stond, bijvoorbeeld, is hier toch wel een beetje een issue.

Toegegeven, de twee oudste hangen links en rechts van onze schouw. Die foto's zijn jaren oud. Ik zie ze nog steeds graag en bezoekers geven er ook vaak een opmerking over, dus ik veronderstel dat ze echt wel representatief zijn.

Maar dan: kind 3. Die heeft dus niet zo'n uitgebreide fotocollectie aan onze muur en zo af en toe, als we knuffelend op de bank liggen en hij de foto's van broer en zus telt, dan komt dat toch ter sprake. 'Waarom zijn er niet zoveel foto's van mij, mama?'

Via Webprint kreeg ik de kans om een foto op plexiglas uit te testen en dat kwam als geroepen. Perfect, dacht ik, een foto die ik niet hoef in te kaderen, eentje die zo op het bankje kan. De keuze viel op de foto die onze Spanjereis van 2014 zo hard typeert. Een onstuimig kind dat zelfs geen mooi weer nodig heeft. Als hij maar water voelt.

Ik maakte de foto met mijn iPhone en dat zie je wel, merk ik. De Webprint software gaf aan dat de kwaliteit 'redelijk' was, dus dat de foto wat gepixeld is, dat was wel te verwachten. Als je de foto van op een afstand bekijkt is er niets van te zien en eigenlijk is dat best voldoende. Voor een van mijn lievelingsfoto van de afgelopen jaren heb ik dat best over!




Ik bestelde eerder al foto's op canvas, maar nu ik deze liet maken ben ik duidelijk een grotere fan van foto's op plexiglas. Het glanst mooi en lijkt net alsof de foto achter het glas van een kader zit. Dit smaakt zeker naar meer.

Het bestellen ging vlot. Het opladen was een koud kunstje. Alleen zat ik wat vast bij het editeren van de foto. Ik had dat uiteraard ook gewoon in Photoshop kunnen doen, maar er was plots haast bij en het moest nù, nù, nù. Wat het probleem was? Ik kreeg het kind met de beste wil niet naar het midden geschoven. Het kan zijn dat dat geen optie is, daar, maar ik vond dat toch wel een struikelblok. Verder was het een eitje. Ik liet de witte rand die je kan toevoegen achterwege en koos resoluut voor een foto die doorloopt tot de rand.

Het kind mort niet dat hij niet mooi in het midden staat. Het kind staat een keer extra op het bankje en als we samen naar de muur kijken zie ik een tevreden glimlach.

Plexiglas dus: check. Nog fans?
En forex, zou dat wat zijn? Wie liet daar al foto's op afdrukken?

Het fabric launch feest van Zonen09

Dat het een geweldig feestje ging worden, die fabric launch van zonen09 dat wist mijn kleine teen. Ik sloeg allerhande andere aanbiedingen af, wrong me in honderd bochten en trof allerhande regelingen om er toch maar bij te kunnen zijn. 'Sharon de ondernemer' is iemand naar wie ik geweldig opkijk. 'Sharon de organisator', beste lezers, valt werkelijk niet te evenaren. Hoe ze er in slaagt om zo'n perfecte events te organiseren, tot in de puntjes verzorgd, met details waar mijn vermoeide hoofd innerlijk een beetje van is aangedaan... Er is niemand die dat zo goed kan als zij.

Ik zag dus alleen maar blije gezichten, gisteren. Blij om te zien hoe zij straalde. Blij om al die bekenden terug te zien. Om de overheerlijke taarten van Bakabar te mogen proeven. Om buiten te kunnen zitten, te mogen tateren en kramp te krijgen in uw wangen van al dat glimlachen. Om een goodie bag die na een paar uur verdraaid zwaar begon te wegen. Om verrassingen. Cadeautjes voor een paar lucky bastards onder ons. Om het ein-de-lijk kunnen kopen van dat waar we al zo lang halsreikend naar uitkeken: een gloednieuwe stoffenlijn. Helemaal perfect, GOTS certified, 100% organic cotton en voorzien van het Zonen09 label in de selvage. Hoeveel mensen kunnen dat zeggen, zeg?



U ziet hierboven ook een paar geweldige taarten. Met mijn handen vol koos ik voor de taarten waarbij geen snij- of opschepskills moesten worden bovengehaald. Ik limiteerde mij dus tot een pakklare chocoladeganache en een werkelijk overheerlijk frambozentaartje. Bakabar is alvast een naam die ik niet licht zal vergeten.

Benieuwd naar de stoffen of de foto's van het event? Klinkt dan zeker door naar Sharon haar blog. Op Instagram vind je een geweldig overzicht met de hashtag #fabriclaunchzonen09.

Dit was mei.

Na april haal ik gelijk mei nog in.

U weet het al, mei was druk. Maart was hectisch, awel, mei ook. Anders druk. Feestelijk druk. Organisatorisch druk en nu wel alweer halfweg juni zijn ben ik het alweer een beetje vergeten, hoe hard ik gestrest heb om alles op tijd af te krijgen.

Er was het #grotejongensfeest. Er was een zoon die 7 werd. Er waren talloze vriendjes die jarig waren of een alternatief lentefeest vierden en waar wij als gezin mochten meevieren. Er was onnoemelijk veel zon op de juiste momenten. Er werden cakes en taarten aangesleept voor een heel leger. Er waren speeltuinen en glazen rosé en ijsjes en verzamelingen van mensen en kinders die de tijd van hun leven hadden.

Hoe ik het deed weet ik niet, maar tussen dat alles liep door ik nog 125 kilometer (in 12 keer) en trakteerde mezelf op moederdag op een 15 kilometer cadeautje. Op de verjaardag van de kleine jongen verzeilde ik op een eigenaardige manier tussen duizenden voetbalfans en zag onze stadsploeg kampioen worden. Ik was vast de enige die nog helder was en gewoon genoot van al die uitbundige mensen.

We zagen wat een geweldige zanger, pianospeler en entertainer Nick Cave is (al vind ik Warren Ellis ook een plezier om naar te kijken. Wat een man!). Exact 13 jaar en 11 maanden na de No More Shall We Part doortocht in de grote Brabanthallen speelden ze nu in een veel kleiner Koninklijk Circus. Achteraf gezien leek het logisch dat er zoveel tijd tussen beide concerten zat. No More Shall We Part en Push The Sky Away zijn effectief de platen waar ik het vaakst naar teruggrijp.

We zagen ook een innemende, beminnelijke en met momenten virtuoze Nils Frahm en een bevreemdende, maar intrigerende Dawn of Midi. Het Erased Tapes Records label waar beiden op zitten zorgt hier voor goedgevulde cd kasten, want naast bovenstaande gingen wij ook door de knieën voor Kiasmos, Rival Consoles, Douglas Dare, Ólafur Arnalds en A Winged Victory For The Sullen.

Ik naaide enkel dit hemd en de twee slaapzakjes. Dat was het.

Hartje voor mijn mei. Ge waart effenaf schoon.

Dit was april.

*Ik zocht voor een nieuw project een foto van F en scrollde door de blog. Ik las maart en vond april terug als draft. Voor mijn eigen herinneringen: dit was april.*

April was zoals april ieder jaar weer blijkt te zijn. De relatieve rust van de paasvakantie en toch weer drukdruk met werk en sociaal wezen en voorbereidingen voor een resem meifeesten.

Ik weet al niet meer hoe ik het deed, maar op nog geen week naaide ik de volgende stapel bij elkaar. Een aantal dingen from scratch, zoals dit hemd, en dit ook, en een hele hoop dingen die hier al eindeloos lang stof lagen te verzamelen en waar ik plots de moed voor kreeg om ze eindelijk af te werken.

Twee pyjama's bijvoorbeeld. Eentje met een dubbele laag, want dat is zo lekker warm in de winter (ahum). De stukken waren vast al een klein jaar geknipt, waardoor er creatief met de broeken moest worden omgesprongen. Ook kleinemeisjespoepjes worden precies wat ronder op een jaartje en dus zette ik er een hele brede tailleband aan waardoor het wat heeft van een yoga broek, maar geloof mij, het is ideaal om een bouwvakkerskont te vermijden. Ook slabben zonder lintjes (een kei ben ik, in slabben maken zonder lintjes), babymutsjes, t-shirtjes en broekjes. Plots vond ik energie en schoven ze een voor een onder de naaimachine door.

Ik werkte twee volledige dagen in de tuin, want met al die boekschrijverij van vorige jaar was onze tuin behoorlijk verwaarloosd. Een auto vol klimop en wat assistentie van de tuinman later hadden we een vierkante meter of 6 gewonnen. Niet dat we zo gek veel in de tuin speelden. Op een van de mooiste dagen van de vakantie gingen we naar Shaun het schaap kijken in een zo goed als lege Sfinx. Een zalige zaal vind ik dat en ik moest lachen toen de kinderen vroegen of dat hier ook een bioscoop was. Hartje voor kleinere bioscopen. Hartje voor Aardman ook. Het moet begin jaren '90 zijn geweest toen ik voor het eerst Wallace and Gromit zag en die liefde gaf ik door aan de zonen.

In april had ik plots een puber. En een kleine Jedi ook. Ik stak het geweldige - hoop ik toch - #blogfeest in gang, zag de zee en spendeerde veel tijd in de stad, met de dochter, met ons vijven, met vriendinnen. Hartje voor mijn Gent. Ik liep 115 km in 12 looptochten en zag voor het eerst dit jaar de avondzon weer ondergaan.

#mijnkorteritten

Ze kwam als geroepen, de #mijnkorteritten campagne. Niet dat wij anders nooit de fiets nemen, dat niet. Alleen doen we nu wat meer moeite om de dingen zo te regelen dat er elke dag wel een ritje in zit. Hierdoor rij ik geregeld al eens met fietsen in de auto rond, want een kind dat op boerderijklassen vertrekt met de fiets naar school brengen, dat ligt iets moeilijker. Dus stopten we 's ochtends de auto vol met tassen, kinderen en fietsen en kon ik 's avonds de twee oudste met de fiets van school halen. Mits wat creatieve oplossingen, wat schuiven met werk en met dank aan het goede weer gingen we van 1x in de week met de fiets naar school (zo'n 3 km enkel), naar 2 keer of (afgelopen week toch) 3 keer!

Deze week proberen we 4 te halen. Een uitdaginkje hier en daar, we zijn daar niet vies van. Bovendien scherpt dat hun fietsvaardigheid aan en dat is wel een beetje een stokpaardje, hier. Met het oog op het eerste middelbaar mag de zoon af en toe eens alleen naar huis fietsen. Bang hart, hier, dat wel, maar loslaten, niemand heeft ooit gezegd dat dat makkelijk ging zijn.

Zoals je hieronder kan zien rijd ik nog altijd rond met een fietsstoeltje, ook al hebben wij ondertussen drie flinke fietsers. Dat stoeltje heeft overduidelijk zijn beste tijd al gehad. Het heeft een kind of 6 vervoerd en talloze kilo's boodschappen. Daar dient het nu vooral voor. Handig! Of voor mijn handtas. Top! Bij Stien zag ik zo'n zitje waar mijn vader ook mee rondreed. In een moderne versie dan. Linde passeerde hier mét kind op zo'n zitje, wat betekent dat twee van de drie kinderen er hier ook nog op zouden passen. Maar misschien is het voor zo'n zitje echt wel wat te laat.

Afgelopen weekend fietsten we rond in de meersen bij ons huis. We haalden vlotjes 7 kilometer. Juni, fietsmaand. Dat doortrekken zal de échte uitdaging zijn.




Zin om mee te doen? Je kan nog altijd meedoen aan de mijnkorteritten campagne. Er is een bloggersgroep waar je je kan bij aansluiten, maar je kan gerust ook op je eentje meedoen.

Het blogfeest. #roundup

Fiew. Mei is voorbij. Het plannetje dat ik in maart voorbereidde en in april startte werd groter dan voorzien. Een beetje heel veel groter, maar ondanks dat was het ook ontzettend fijn. Ik kreeg lieve mails van gelukkige winnaars die me een foto stuurden van de prijs die ze hadden gekozen, die me lieten weten dat alles goed was aangekomen en dat ik superbedankt was. Ik werd getagd op Instagramfoto's van mooie posters met hartjes en zoenen. Contente mensen. Dat deed deugd.

Ook wie niet won: bedankt voor jullie enthousiasme! Als ik kon gaf ik jullie allemaal iets. Door die hele vloed aan blogposts reageerden niet alle winnaars. Sommigen kon ik zelf traceren, maar het is misschien de moeite om toch even terug te scrollen en te kijken of jouw naam er toch nergens tussen staat. Onder het label 'winnen' vind je ze allemaal achter elkaar.

Bedankt, sponsors! Jullie waren ook weer geweldig!

Say hello to the confetti Candy jurk!

Ik maakte er al twee, Candy jurken, maar zag pas afgelopen weekend in hoe geweldig interessant ze waren als ik-ga-op-vakantie-en-neem-mee materiaal. Elke dag een verse speelproof jurk waar ze in een beweging helemaal mee gekleed is en die amper/geen* strijkwerk vraagt. Ideaal.

Ik knipte dus in de rapte nog een jurk en verlengde gelijk het rokdeel met 10 centimeter. Het is niet dat de dochter geen mooie benen heeft, verre van, maar niet de hele speeltuin hoeft per sé te weten welke kleur haar onderbroek heeft. Bovendien is een of andere groeischeut nooit veraf in de zomer, dus wij anticiperen een beetje en gaan uit van een hele mooie indian summer.




Ik dubbelde de mouwdelen opnieuw (volgens deze methode) en voorzag een stiklint in dezelfde stof. Dat vind ik precies altijd geweldig, zo 'alles in hetzelfde'.




Het zomertruitje van FUB kwam weer boven en past wonderwel bij de gele stipjes. De nieuwe sandalen blinken voorlopig nog dat het een lieve lust is.




Maar zeg nu eens... die tien extra centimeters... dat is toch echt niet overdreven oubollig. Toch?



*schrappen wat niet past

Patroon: Candy jurk uit La Maison Victor

Het grotejongensfeest.

Tussen alle feesten door vierden we op 14 mei Hét Feest. Ons eigen grotejongensfeest. We noemden het geen communiefeest, want in al ons niet-consequent zijn zaten we met een zoon die wél een communie deed en een die het niet deed.

Ter voorbereiding nam ik die week gewoon verlof. Ik sleepte al het speelgoed naar de bovenverdieping, ruimde mijn naaitafel op, deed een grondige lenteschoonmaak, maakte slingers en banners en streepte ellenlange lijstjes af. Drie dagen voor het feest was iedereen van schoenen en kleren voorzien. Een beetje laat en niet ideaal voor mijn stress level, maar we zijn hier niet vies van een deadlinetje hier en daar. Het haaienhemd geraakte op tijd klaar en de kleine grote jongen vond dat wel grappig, want hij had een hemd met visjes.

Ik liet foto's op polaroidformaat afdrukken, als bedankkaartje. Daar versierde ik het huis mee en ik hing er een hoop op aan onze glazen deur. Vooral om te vermijden dat mensen ertegenaan zouden knallen, maar het was ook handig om niet te vergeten om de foto's mee naar huis te geven. Toen iedereen naar huis was, waren alle foto's op.

Het was niet zo'n waanzinnig zonnige dag als we hadden gehoopt, maar het feest was fijn. Druk. Goed. Iedereen blij, denk ik.

Note to self: Stel de volgende keer een fotograaf aan. Nu hebben we amper foto's van de jongens of onszelf. Denken dat je zelf wel wat foto's gaat maken, zo tussendoor, dat werkt dus niet als uw huis vol volk zit.