Een vreemde verjaardag met een onverwachte wending

Toen ik drie jaar geleden opstond, na alweer een bewogen nacht naast zijn bed, wist ik niet dat die dag dé dag zou zijn. De dag waarop ik het kortste blogbericht ooit zou schrijven. De dag waarop de wereld even stopte met draaien. De dag waarop het onvermijdelijke toch gebeurde en we niettemin zo hard schrokken dat ik dat moment tot op vandaag nog zo terug kan afspelen in mijn hoofd. Uw vader zijn laatste adem horen uitblazen, letterlijk, is iets dat er nooit meer uitgaat.

Wat volgde was een hectische periode waarin ik op automatische piloot leefde. Waarin mijn gezin niets aan mij had, waarin ik mijn moeder bijstond en vluchtte in allerlei begrafenisgeregel, administratie en het boek. Een periode waarin er amper plaats was voor verdriet. De mokerslag kwam er pas maanden later en het grote gapende gat eindelijk weer kon helen.

Op de momenten dat ik even boven water kwam was mijn gezin daar. En mijn vrienden. En jullie, als een warme deken die je even doet beseffen dat er nog een hier en nu is.

Hoe dat gaat, drie jaar later? Het gaat. Het sleet, zoals alles slijt. Er gaat amper een dag voorbij dat ik niet aan hem denk. Hij was net als ik, denk ik nu. Dat we te weinig tijd hadden samen, dat denk ik ook. En dat hij vaker had moeten zeggen wat hij dacht.

Vandaag kwam mijn moeder met een taartje - dat had hij vast fijn gevonden - en ging ik voor het eerst in wat een eeuwigheid lijkt weer eens lopen in de meersen. Mijn hoofd vrij maken en uitwaaien, het was er wel de dag voor.

Net toen ik dacht dat het eigenlijk wel best fijn was voor een dag als deze zei mijn moeder, zomaar out of the blue: "Zeg, zouden jij en ik binnenkort niet eens naar Barcelona gaan? Papa wilde daar altijd al eens naartoe. En ik ben anders nooit alleen met jou." En dus regel ik opvang voor de kinderen, bekijk ik vluchten en zoek ik een fijne plek om te logeren (tips altijd welkom!).

Hartje voor mijn moeder.
(En dat zeg ik ook veel te weinig.)