Plankendael met nieuwe ogen

Dat het verdraaid lang geleden was dat we nog in Plankendael waren geweest. Een jaar of zes, gok ik, toen ik nog les gaf en we een abonnement hadden en babyfelix de pinguïns nog in koediewoedie überschattige bewoordingen als wingwing! begroette.

Toen onze kinderen klein waren, enfin, kleiner waren, sloten we elke vakantie af met een bezoek aan een dierentuin. Dat ging jarenlang zo tot we het precies wat hadden gehad. Een dierentuinoverload. Ons bezoek nu deed mij het park weer met nieuwe ogen zien en Felix, ondertussen al heel erg baby af en zich niet meer bewust van zijn talloze bezoeken leed aan een aandoenlijk enthousiasme, inclusief gegil en wijzend vingertje.



Het moet gezegd, een dierentuin bezoeken zonder buggy, maar met een fototoestel in de aanslag ligt mij oneindig veel beter. Plankendael voelde nog altijd vertrouwd, maar ook anders, want de drie hadden naast het dieren zoeken ook oneindig veel lol met overal op en over kruipen. Verdwijnen en dan weer opduiken. Bij nader inzien was het in dat opzicht niet heel veel anders dan tijdens hun peutertijd. Avontuurlijker, dat wel. Touwbruggen. Vlotten. Tenten. Houten speelhuizen. Een bamboedoolhof. Verborgen paadjes galore.

Dierentuin slash speeltuin, they loved every minute of it.



Beginnen deden we - hoe kan het ook anders? - met de pinguïns. Voedertijd om 10.30u, dus we trokken een spurtje naar Amerika, helemaal aan het uiteinde van het park. De kinderen mochten ze een visje voeren. Het moet soms niet veel zijn om een gewone ervaring te klasseren als 'onvergetelijk'.



Na de pinguïns was het 'moeten' er af, dus we wandelden op ons gemak Amerika door. Daarna was Afrika aan de beurt, want Afrika huisvest wel wat grote dieren en daar was het de drie voornamelijk om te doen.




Voor mezelf - we moeten daar niet flauw over doen - was dat een soortement cadeautje om - telelens in de aanslag - dingen te zien die anderen niet of niet zo goed zien. Dat kleine schattige babyolifantje, bijvoorbeeld, waarvan ik - excuus - zelfs niet wist dat het geboren was, was door mijn lens zo dicht dat ik zijn haartjes kon tellen. Bij wijze van spreken. Verwondering bij de dochter, toen ze de foto's zag. "Wanneer ben jij in dat hok van die babyolifant geweest? Ik heb dat niet gezien." Tja.





Terwijl zij aangetrokken waren door de grootte, ging ik resoluut voor kleur.





Gingen zij voor entertainment, dan koos ik een veilig plekje om ze gade te slaan.





Voor het bootje bedankte ik vriendelijk. Men moet het lot nu ook niet te hard tarten, nietwaar?



En dan waren er de vele onbewaakte momenten waarop ik hén kon vastleggen. Alleen al daarom is bloggen een zegen. Een zekerheid dat tenminste niet hun hele jeugd ongedocumenteerd voorbijgaat, of weggeborgen staat op een of andere harde schijf.










Hoe zou ik anders kunnen onthouden dat een olifant even veel weegt als 531 kleine O'tjes?