Boy, I was wrong, toen ik vorige week nog heimelijk dacht dat deze week wel wat rustiger zou zijn. Ik had het nochtans kunnen weten dat iets hardop uitspreken altijd een beetje lachen is met het lot.

Op zaterdag filmden we (enfin, de Farmboy crew) een stuk van mijn #boostyourpositivity video. Jullie zagen op Instagram misschien al wat foto's voorbijkomen. Binnenkort gaan we er weer keihard tegenaan en we hopen dat jullie even enthousiast meedoen als de vorige keer. Ik moet nog even op mijn tong bijten over het hoe en wat, maar het zal de moeite zijn! Ik kan wel al lossen dat het een ongelofelijk fijne dag was met mensen die ik eigenlijk niet zo goed kende. Stuk voor stuk supersympathieke madammen. Merci om mee in dat avontuur te stappen!

Zondag waren we te gast op de voorstelling van Playmobils Super4 lijn. Ik zag er zoveel mensen die ik al lang niet meer had gezien en babbelde met gemak enkele uren weg, terwijl de kinderen volop speelden met alle Playmobil die stond uitgestald.
Daarna reden we door naar Fool de Wool waar we wat kindjes in wollen truien gingen shooten.
We sloten het weekend af met een geweldige onweer en een klein vermoeden dat het best een heftige week ging worden. Om maar te schetsen: de wederhelft en ik wisselden elkaar de hele week af en zagen elkaar pas weer deftig na 6 dagen. Dat is redelijk ongewoon in ons huishouden.

Vanaf toen ging het dus een beetje fout. Met mijn agenda, wel te verstaan. En misschien ook wel een beetje met de staat van mijn huishouden. Mijn agenda, die al aardig vol zat, slibde helemaal dicht. Gelukkig met een hoop fijne dingen. Met dank aan de beste collega van de hele wereld om mijn afwezigheid op te vangen!

Op maandag en dinsdag werk er hard gewerkt om al wat voorsprong te nemen op de volgende dagen. Dat was nodig. De stress kroop in mijn nek en ik schakelde uit frustratie weer over op mijn oude Wacom tablet in de hoop dat ik de week niet kreupel moest afsluiten. 's Avonds smeedde ik in allerlei compagnieën volop plannen voor een hoop fijne dingen (de aard van het beestje, zeker?).

Op woensdag reden we naar een productiehuis dat ons gevraagd had voor een casting. Geen man overboord als het niets wordt. Het was sowieso een belevenis voor de kinderen en het was fijn om te zien hoe hard ze op een gemak waren met een camera op hun neus. Wordt het wel wat, dan horen jullie het vast.

Donderdag mochten Kelly en ik onze voice over voor het #boostyourpositivity spotje inspreken in een professionele studio. Dat was cool. En fijn. En grappig ook. Good people, good fun.

Vrijdag filmden we nog een stukje voor de video. Ik liep en lachte en liep nog meer en rilde van de kou, but it was all worth it.



Maar ondanks het geweldige boosten van mijn positivity was ik doodcontent dat ik op vrijdagavond languit met mijn kinders voor de tv kon hangen. En zij duidelijk ook.

"Ben je echt thuis vanavond, mama?"
"Ja, jongen, vanavond ben ik helemaal van jullie."
*slik*

Mocht iemand mij nog iets willen vragen, of een schitterend idee hebben dat mijn medewerking vereist, willen jullie dan alstublieft een weekje wachten? Misschien krijg ik dan eindelijk ook weer eens wat dingen afgewerkt. Mijn hoofd dankt u alvast.

Hoe het ons vergaat na #mijnkorteritten

Ik schreef dit stukje na de eerste week school op vraag van Mijn Korte Ritten. Met deze foto won ik via hun Instagram challenge een Polaroid camera.

Juni was Mijn Korte Ritten maand. Het ideale moment om ons fietsgemiddelde wat op te krikken. Ik stelde ons gezin tot doel om minstens 2 keer per week naar school te fietsen. Onze school ligt een schamele drie kilometer verderop, maar de weg nodigt niet uit tot fietsen en drie kilometer in stadstermen betekent druk verkeer en heel wat kruispunten, stukken steenweg en hobbelige fietspaden. Een extra hindernis zijn drie kinderen die aan een verschillende snelheid fietsen met als gevolg andere fietsers die ertussendoor slalommen. Maar fietsen in de stad moet je leren en mits wat geschuif en creatieve oplossingen haalden we onze doelstellingen vlotjes. Met dank aan een flexibele werkgever, want ja, ik moest natuurlijk eerst terug naar huis fietsen voor ik naar het werk kon vertrekken.

Twee tot drie (een enkele week zelfs vier) keer per week deden we het ritje thuis-school-thuis per fiets. Dat was fijn, ook al mopperde er wel eens eentje 'Gaan we nu alweer met de fiets?' Alles bij elkaar klokten we uiteindelijk af op 225 stadskilometers. Het is niet zo dat we die volledige afstand zonder Mijn Korte Ritten allemaal met de auto hadden gedaan. Dat niet. Maar de auto werd niet langer een evidentie en #MKR gaf ons dat extra duwtje in de rug om een gewoonte te breken.

De afgelopen twee maanden werd er bitter weinig gefietst. Een aantal weken in het buitenland, een paar kampen die niet op fietsafstand lagen en wat logeerpartijen bij de grootouders zorgden ervoor dat de fietsen er het grootste deel van de zomer werkloos bij stonden.

En toen was het september en ging de oudste naar een nieuwe, grote school op 6 kilometer van ons huis. Ik hoopte dat ik hem goed had voorbereid op die tocht, door vaak mét hem te fietsen en hem daarna met het nodige vertrouwen los te laten. Ik fietste een laatste keer mee, die eerste dag en tel sindsdien elke dag de minuten tussen het einde van de school en het moment dat ik de sleutel in het slot hoor. Hij doet dat goed, maar mijn hart kent voorlopig nog geen rust tussen vier en half vijf.

Ook de rest van ons gezin is weer goed gestart met fietsen. Drie van de vier schooldagen fietsten we door het verkeer. Er is wat bijsturen nodig nu de oudste niet langer op kop fietst en zijn zus niet meer blindelings kan volgen. Nu rijdt zij voorop en merk ik de aarzelingen. Ik roep de hele rit instructies en bemoedigingen naar voren. "Remmen! Vertragen aan het kruispunt! Laat die voetganger oversteken! Goed gestopt! Flink voorrang gegeven! Goed doorgetrapt!" Het komt wel weer goed. Ze leren vast snel hoe 'voorrang van rechts' ook alweer werkt en dag na dag worden ze een beetje fietsvaardiger. Tot ze het uiteindelijk ook alleen zullen doen.

Dol op wol

Op een al herfstig aandoende zondagmiddag streek ik met de drie neer in het hoofdkwartier van Fool de Wool. Af en toe belanden er e-mails in mijn mailbox die meteen mijn hart stelen en die allereerste van Birgit was er zo eentje. Nononsense, open, eerlijk. Soms is er niet veel nodig om het te laten klikken. Na zo'n fijne virtuele ontmoeting volgt er na verloop van tijd ook spontaan eentje in real life. Gewoon. Omdat het goed voelt en het altijd fijn is om een gezicht te kunnen plakken op die naam in de mailbox.

De maten bij Fool de Wool gaan - afhankelijk van het merk - tot 146-152. Mijn grote jongen past daar al helemaal niet meer in en dus trokken enkel de twee jongste zachte wollen kleren aan uit de nieuwe collectie van Aymara en FUB. Ik liep erachteraan in een poging wat beelden te schieten. Niet evident, want niemand had echt veel zin en er kwamen dan ook wat buren met accessoires en hier en daar een handje m&m's aan te pas. En wat gespeelde broer-zusliefde, dat ook.

De truien kozen ze zelf en gaan hier vast een hele winter van intensief gebruik in. Er zijn uiteraard nog veel meer geweldig mooie stukken, zoals deze trui waarvan ik toch ooit nog eens een maatje zal moeten zien te vinden dat groot genoeg is voor een van de twee kleintjes.








Ik probeerde de foto's eens op een andere manier te bewerken. Wat vinden jullie ervan?

T-shirt Felix: Mammoth van NUI organics
Trui Felix: Buho van Aymara
Trui Oona: dot cardigan light grey van FUB

Alles verkrijgbaar bij Fool de Wool.

Life, lately.

Of het niet vervelend is dat we een paar weken schuiven, vraagt men mij in het kader van een fijn project waar jullie snel meer over zullen horen. Ik schud gretig van neen. Schuiven klinkt mij als muziek in de oren. Want volgende week is alles beter, of dat denk ik toch, iedere week weer.

Ik weet niet hoe het bij u zit, maar het vakantiegevoel lieten we hier op 1 september abrupt achter ons. De eerste week was er eentje van kennis maken en heel veel nieuwe dingen (een kind op een nieuwe, gigantisch grote school). Van de draad van het naar school fietsen weer oppikken, van huiswerk, Latijnse woordjes drillen, lopen en werken. Van loslaten ook. En toen was het weekend. Grote zucht.

In week twee ging alles beter zijn. In mijn hoofd is morgen altijd alles beter, of toch tenminste minder hectisch. Dat was buiten het werk gerekend. Buiten die vele avondlijke vergaderingen. Buiten de student met huiswerk. Buiten de bom die woensdag viel. Buiten de mailbox die sneller volloopt dan ik kan antwoorden. Het was vrijdag en ik had eindelijk een date met mijn zetel en mijn boek. Oef.

Is het kommer en kwel? Neen! Bijlange niet. Maar het is druk en ik heb een eerstejaarskindje in het middelbaar een beetje onderschat. Net als mijn onvermogen om neen te zeggen. Of was het mijn goesting om alles mee te pikken die mij weer de das zal om doen? Ik weet het niet. Maar er zijn zoveel fijne dingen die op ons af komen. Zoveel ervaringen, met zoveel fijne mensen. Neen zeggen is soms verdraaid moeilijk. En onnodig. Behalve misschien als er een cameraman achter uw derrière staat te filmen hoe ge een neerwaartse hond neerzet. Maar dat ga ik voorlopig even keihard negeren.

Good habits never die.

September kwam als een mokerslag en we bekomen uitgeteld van een eerste heftige week. Met veel veranderingen en veel spanning was het hoog tijd om het lopen - mijn perfecte uitlaatklep voor alle energievretende hersenspinsels - weer op te nemen. Good habits never die dacht ik toen ik na een maand of twee eindelijk mijn loopschoenen weer vol goesting aantrok.

Juli en Augustus waren bedroevend geweest qua loopkilometers (14 en 21 kilometer respectievelijk), dus er mag wel weer een tandje worden bijgestoken. Er waren genoeg excuses als te warm (remember die hittegolf begin juli?), te hilly op reis of gewoon ronduit levensgevaarlijk op smalle wegjes zonder stoep of andere uitwijkmogelijkheden, alleen thuis met de kinderen, te veel activiteiten allerhande en soms ook gewoon geen zin. Ik heb het niet echt gemist, dat lopen. Al dat stappen, fietsen en zwemmen van de afgelopen maanden maakt natuurlijk wel veel goed, aan beweging had ik echt niet te kort. Maar kilometers malen, dat kwam er maar niet van.

Nu de kinderen terug naar school zijn heb ik op sommige dagen een stukje van de dag voor mij alleen. Ideaal om er een uurtje tussenuit te knijpen. Opnieuw beginnen na zo'n lange periode is altijd een beetje afzien, maar ik nam me voor om trager te lopen en het hele eind gewoon uit te lopen zonder mij te laten opjagen door tijden of door het tempo van de muziek. Het voelde toch verdraaid goed, en na een kilometer of 7 kwam ik er helemaal door. Dat dat een fijn gevoel is, ik zeg het u.

Ik kocht ook nieuwe schoenen, zomaar op den bots, als stok achter de deur en ging terug naar mijn eerste merk, Saucony, in de hoop dat ze mij weer laten vliegen zoals dat eerste paar deed. Ik hintte begin dit jaar ook naar een nieuwe uitdaging. De meeste van mijn vrienden snapten dat het om een loopafstand ging, hier en daar werd gegokt op een kledingcollectie (ik dacht het niet!). Ik piepte er verder niet meer over, want geen twee maanden later liep ik op mijn dooie eentje op een koude zondagnamiddag de 21 kilometer die ik in mijn hoofd had. Ongepland. Al had ik het thuisfront wel op voorhand laten weten dat het wel eens lang kon duren voor ze mij terugzagen. Die 21 kilometer van toen lijkt eindeloos lang geleden, maar ik werk er me weer naartoe. Het zou fijn zijn als dat voor de jaarwisseling nog eens kon. Als ik weer aan 20-30 kilometer per week zou komen. Als, als, als...

Wat de jaren mij ondertussen wel hebben geleerd is dat het niet meer van nul beginnen is na een zomer aanmodderen. Mijn basisconditie blijft intact, ook na veel te veel ijs en languit luieren in de zon. Wat niet wil zeggen dat mijn lijf niet uitdeint, ik ben ook maar een mens. Ge kunt daar mee lachen, maar het is wel zo. De jaren hebben mij echter ook geleerd dat ik daar niet over hoef te panikeren. Dat ik altijd weer de draad kan oppakken en dat 'teveel' er weer kan aflopen. Dat ik nooit een geweldig strak modellenlijf zal hebben, daar heb ik mij bij neergelegd. Als mijn sporthart (doctor's words, not mine) het maar nog lang trekt, dan ben ik al blij. Het hoeft niet perfect. Het hoeft niet altijd maar sneller, langer, verder, beter. Ik ben al lang blij als er tijd is voor mij. Voor wat ik graag doe.

Go lijf!

Glamping in de Champagne

Negen weken vakantie. Negen. Alstublieft. In de aanloop naar de zomer zag ik dat als een onoverbrugbare zee van geregel en opvang zoeken. Nu het allemaal achter de rug is bleken mijn zorgen totaal ongegrond. #zomer2015 is aan een rottempo voorbij gevlogen. Het ging zo hard dat er geen tijd meer over was om te stressen over school. Pas gisterenavond waren we terug thuis en ja, dat was een beetje zot, maar het werkte wel.

Toegegeven, ik heb me wel degelijk afgevraagd of het zo'n strak plan was om de vakantie tot helemaal aan het gaatje uit te spelen. Terugkeren op 31 augustus, was dat niet wat tricky? Neen, zo bleek. Geen schoolstress vanmorgen en al evenmin gisterenavond. Al kan dat natuurlijk ook aan die heerlijk ontspannen laatste dagen hebben gelegen.

We trokken - zonder wederhelft, die alweer moest werken - naar Les Roulottes de Champagne in Bar-sur-Aube. Ik kan er niet goed de vinger op leggen waarom ik per sé daar naartoe wilde. Het is in het eerste opzicht een beetje té rustiek als je het naast mijn wishlist van vakantiebestemmingen legt. Laat het ons houden op een mooie mix van buiten leven, extra warm weer, een zwembad en toch weer iets anders dan een 'gewoon' bed in een 'gewoon' huisje. Niets mis met gewone bedden in gewone huizen, integendeel, maar als ik er alleen met de drie op uit trek, dan mag het wel iets specialer zijn.



Met dat buiten leven zat het wel snor. Bij 35 graden was onze eerste stop, Dienville plage, een van de vele strandjes aan de Grands Lacs (voluit van het Le Parc naturel régional de la Forêt d'Orient, een hele mond vol) meer dan welgekomen. Kleren uit en zwemmen maar. Een mooi afgebakende zwemzone mét redder, een ponton om van te springen... meer was er niet nodig om 2 uur lang helemaal loos te gaan.

De hele buurt is daar trouwens een aanrader. Ideaal voor wandelaars en watersporters, en laten wij daar nu allebei wel fan van zijn. En toch hielden we het - warm! warm! warm! en een druk najaar in het achterhoofd - op luieren naast het zwembad.

Dat zwembad lag op een klein domein met woonwagens en een paar modernere bouwsels. De woonwagen was krap, al kon je er in principe met 5 slapen. Eten deden we buiten wegens hoogst onhandig om ons rond dat tafeltje te wringen en gewoon ook veel gezelliger. Er was een badkamer en een volledig uitgerust keukentje en meer hadden we niet nodig.




Het leek aanvankelijk een beetje jammer dat het zwembad overdekt was, maar al snel werd duidelijk dat dat wel degelijk een voordeel was. Van zodra we waren uitgestapt en de bagage in de woonwagen hadden geladen trokken de drie hun nog natte zwemspullen weer aan.

De volgende ochtend mochten we om 8.30u le panier met het ontbijt ophalen en eens de croissant en de petit pain au chocolat naar binnen gewerkt waren stonden ze alweer klaar voor een nieuwe dag in het water. En zo ging dat door. Zwemmen, douchen, lezen, eten, zwemmen, douchen, beetje kibbelen, zwemmen, lezen, eten, enzovoort. Of om het kort te houden: heerlijk nietsdoen.

Genieten van de zon...



... en van ons boek.



En zei ik al dat er een geweldig zwembad was?