Kinders, lately

voor onze eigen huisannalen:

· een bijna 13-jarige die zich gedraagt als een bijna 13-jarige. Soms met een kort lontje, en soms net heel aanhankelijk. Met overdreven emoties, good and bad. Met een grote mond, maar even goed met een groot hart. Met discussies - want niets is nog vanzelfsprekend - maar ook met knuffels en heel veel liefde voor die kleine broer. Plichtsbewust en er toch soms de kantjes al wat van lopend. Maar vooral: zo enorm veel veranderd op 2 maanden tijd.

· een meisje dat ons soms steil achterover laat slaan. Wat is ze plots groot in dat denken van haar. Waar is dat kleine, onschuldige meisje gebleven? Maar ook: een meisje dat nog altijd moet vechten tegen de pestkop van de klas. Die thuis peptalk ingelepeld krijgt om haar mannetje te staan, maar die toch afziet, vaak in stilte, als het donker is en niemand het ziet. Een meisje dat nog altijd opgaat in de wereld van poppen en huisje spelen en verhalen verzinnen voor haar Lego en Playmobil werelden. Een meisje met de gekste knutselideeën en hence, altijd de rommeligste kamer. Een meisje dat zich vaak zo alleen voelt. Dat beseffen is truly heartbreaking.

· een kleine jongen die zo hard groeit dat er alweer water in zijn kelder staat. Die zijn zus binnenkort gaat inhalen. Die door zijn schooljaar fietst en een al even hard rechtvaardigheidsgevoel aan de dag legt als zijn grote broer. Die nog steeds niet tegen boze stemmen kan, of luide muziek. Die elke ochtend vel komt tanken voor hij aan de dag begint en ook overdag geen moment laat liggen om eens te plakken aan zijn moeder. Die de kunst van 'stille kusjes' zo goed beheerst en grijnst als hij mij daarmee overvalt. The kid met het schoonste Engelse accent. Big big love voor al die 'sleep tight, mother's die ik elke avond mag horen.