'Geen vakantie zonder zee' is een idee dat wij heel hard aanhangen. De zee is niet zo gek veraf, dus uiteindelijk is het altijd wel een haalbaar plan. Tenminste, als deze moeder op een sombere decemberdag niet had beslist dat er deze zomer 25 dagen zon (hopelijk!) op de planning staan, waardoor er hier daar wat in het verlof moet worden gesnoeid en dus stevig moet worden doorgewerkt, terwijl de kroost vrij heeft. Al een geluk dat er grootouders zijn!
Het zag er dus niet goed uit, die zee, maar
Visit Oostende nodigde ons op de valreep uit om de tentoonstelling
Geluk voor Kinderen in het
Fort Napoleon te bezoeken. En aan dat fort, daar hebben wij nu eens hele goeie
herinneringen, zie. De zaak was dus snel beklonken.
De tentoonstelling is gebaseerd op het gelijknamige boek van
Leo Bormans en is bedoeld voor kinderen van 6 tot 12. Zij krijgen een boekje met opdrachten die je - al naargelang je humeur - kan uitvoeren. Altijd een beetje afwachten hoe het dubbeltje valt bij de drie, maar we hadden geluk. De tiener kreeg een iPod en de wederhelft ook, informatie die voor beiden was afgestemd op hun leeftijd. Een koptelefoon was niet mis geweest, want het blijft een fort en het galmt een beetje, dus de zoon gaf het ding al snel aan zijn vader en stortte zich op de opdrachten uit het boekje, en nam hierbij zijn broer en zus op sleeptouw. Er restte ons als volwassenen dus een aangenaam uur van rondkuieren in het fort, de wederhelft met de iPod en ik met het fototoestel.
We waren er vroeg, maar na anderhalf uur rondlopen (de tentoonstelling, het dak, de gangen!) begonnen onze magen stevig te knorren. De drie hadden er precies nog niet genoeg van - altijd een goed teken - maar het vooruitzicht van 'op restaurant' te gaan bleek toch wel heel aantrekkelijk. We lunchten in het fort en -
manmanman - we konden er niet van over hoe vriendelijk ze daar zijn. Het viel zelfs de kinderen op, die zich gelukkig ook van hun beste kant lieten zien en bijna twee uur lang hun manieren hielden. Naast een vriendelijke bediening was het daar ook ontzettend lekker. De keuken van het fort - ...
aaaaah! - die mag er absoluut zijn.
Daarna was het hoog tijd om nog wat uit te waaien. Het weer zat niet mee. Veel wind, een occasionele regenbui, maar het kon ons niet deren. Van aan het fort stapten we het strand op. Er was een nieuwe geul gegraven, waar er uiteraard eerst wat acrobatentoeren moesten in/op/over worden uitgehaald.
Ik mocht ondertussen lustig plaatjes schieten van al die grijs- en blauwtinten.
Daarna stapten we naar het begin van de
Oostelijke strekdam. Het idee van tot het einde te wandelen lieten we maar even achterwege. Rukwinden en zotte kinderen zijn misschien niet de beste combinatie. Aan het begin van de strekdam staat de
boeg van de HMS Vindictive. Met de HMS Vindictive probeerden de Britten in de nacht van 9 op 10 mei 1918 de Oostendse haven te blokkeren om de Duitse onderzeeboten zo de toegang tot de Noordzee te verhinderen. Het schip werd tot zinken gebracht in de havengeul ter hoogte van het voormalige Oosterstaketsel. En daar staat nu de boeg.
Van daar wandelden we naar het
veer dat de ooster- en de westeroever met elkaar verbindt. Ideaal om snel nog eens de
Rock Strangers van
Arne Quinze mee te pikken.
Deze kant van Oostende is mijn favoriete kant. Ik hou van de ruwheid van de haven, van vergane glorie, van de verhalen achter al dat materiaal (die ik helaas niet ken). Het is ook een fijne plek voor kinderen, want er is veel te zien en de veerboot brengt je in no time naar 'de stad'. En weer terug.
De tentoonstelling '
Geluk voor kinderen' loopt nog tot en met zondag 10 april.
