Ik had het helemaal gehad met de winter. En als ik zo rond me keek was ik heus niet de enige. Dat je je het beste voelt in het seizoen waarin je geboren bent? Nou, hier gaat die vlieger niet op. Maar goed, het werd beter! De dagen werden langer en het eerste blote vel kwam weer te voorschijn. Voorlopig nog maar af en toe - die lente mag ook wel eens uit haar schulp komen -, want lopen met blote armen en blote benen... daar kan echt niets tegenop. Op echt blotebenenweer is het nog even wachten. Al laat de dochter zich dat niet aan het hart komen. Koude billen of niet, die hotpants, die zal ze dragen!



Dat de nieuwe zomerkleren al zoveel weken in de kast liggen - uiteraard omdat ìk zei dat het nog veel te koud was - wel, dat werd me niet in dank afgenomen. Ik merkte dat ze haar hotpants toch stiekem droeg op haar kamer. En dat het meisje-dat-het-altijd-koud-heeft het plots niet meer koud had als er nieuwe zomerkleren rond haar frêle lijf hingen.



Om de een of andere reden was ik blij dat er in de Kidscase collectie streepjes terug te vinden waren. Sinds F er is krijgen de jongens elk seizoen een Kidscase polo. Dat is een beetje een vaste waarde. Ze worden enorm vaak gedragen en blijven ook na heel veel wassen mooi. Streepjes + een polo in de collectie, dat kon dus niet anders dan in het mandje belanden. Voor O koop ik bijna altijd aansluitende stukken, maar deze top schreeuwt gewoon zon! zee! zomer! ijsjes!



De shortjes zijn trouwens ook geweldig. Moeilijk te fotograferen door de wafelstructuur maar lekker stevig en heel mooi van snit.
In combinatie met haar Mói t-shirt (voor jongens, meisjes, wie zal het zeggen?) lijkt ze een kleine, grijze muis, maar dat is ze allerminst.






Wat ik jullie nog verschuldigd was: de uitslag van de Duplo wedstrijd! Dank je wel voor het massaal deelnemen. De Oona's en ikzelf werden helemaal blij van jullie enthousiasme.

De Noordpooldoos uit Duplo's nieuwe Around the World reeks gaat naar:

Abfabulies!
Stuur je mij een mail? Dan bezorg ik je de doos die hier iedereens ogen uitsteekt!

En wat doen wij ondertussen? Keihard aftellen naar het einde van het schooljaar! Weekends weggaan! Vakanties voorbereiden! En tussendoor: heel hard werken (mocht je je afvragen waarom het hier zo stil is). Wij zijn zoooooo klaar voor de zomer!




Met dank aan Fool de Wool voor de fijne samenwerking en de altijd perfecte leveringen!

Me time in Rotterdam

Ik werd wakker in een hotelbed op Schiphol en bedacht onder de douche wat ik met mijn dag ging aanvangen. Overhaast terugrijden naar het werk om mijn uren te kloppen? Werken op hotel? Verlof nemen?

Ik kreeg het beste van de twee. Ik werkte tot de middag op mijn hotelkamer en had de rest van de dag voor mezelf. Ik wilde in Rotterdam twee tentoonstellingen zien die allebei op 1 mei afliepen, dus dit was een unieke kans.

Ik zocht de adressen van de musea op en van de dichtstbijzijnde parkeergarage en keek na hoe ik moest lopen. En dat was dat. Om 12 uur klapte ik de MacBook dicht en stapte ik in de auto. Een half uur later parkeerde ik in Rotterdam en vijf minuten later stond ik voor het Nederlands Fotomuseum. Helemaal alleen. Hartje voor impulsieve beslissingen. En voor een wederhelft die het thuisfront recht houdt, dat ook.



In het fotomuseum liep de tentoonstelling van Ulay. Wie een beetje into kunst/performance art is kent hem misschien wel van zijn samenwerking met Marina Abramovic of van dit filmpje uit 2010 dat gefilmd werd tijdens haar performance retrospective in het MOMA.
Dit is de eerste tentoonstelling ooit die geheel is gewijd aan zijn Polaroids. De tentoonstelling Ulay | Polaroids laat zowel vroeg als zeer recent werk zien, al zaten er helaas geen werken uit mijn favoriete reeks, de Anagramic Bodies, bij. Nieetmin was er meer dan genoeg om het erg de moeite waard te maken.





Aangenaam verrast ook door Toon Michiels' reeks, American Neon Signs by Day & Night. Al roadtrippend door de US raakte deze graficus/fotograaf in de jaren '70 gefascineerd door de neon signs. Hij fotografeerde die vanuit hetzelfde standpunt, een keer overdag en een keer 's nachts.




Van het fotomuseum liep ik over de Erasmusbrug naar de Witte de Withwijk. In het Witte de With Center for Contemporary Art ging ik naar Charlemagne Palestine kijken. Ik was er alleen en nam mijn tijd om er helemaal in op te gaan. Tijdens de aflevering van de Canvasconnectie had ik meteen sympathie voor hem. Daar staan, naast die Bosendorfer, zijn muziek horen, en al die knuffels...








Ik schreef het op bij de Instagramfoto die ik toen postte. Ik heb niets met knuffels. Al helemaal niet als ze zo schreeuwerig zijn. En ik mag er niet aan denken hoeveel stof dat vergaart. Maar daar... alleen... Ik heb mij in tijden niet zo gelukkig gevoeld als daar op dat moment.



Hoe kom je er toch bij om die tentoonstellingen in Rotterdam te gaan bekijken, vroeg iemand mij 's avonds. Wel, programma's als de Canvasconnectie zetten hier geregeld al eens iets in beweging. Sinds jaren kijken we met z'n tweeën, sinds kort ook met de oudste erbij. Toen de kinderen klein waren trokken we er zo vaak op uit om tentoonstellingen te bezoeken. De laatste jaren was dat er wat uit gegaan, maar sinds een aantal maanden staan we er weer helemaal voor open. Ik zeker, maar zij ook en dat is echt fijn om te zien. Dat mijn tafel geregeld Jackson Pollock-achtige gedaantes aanneemt (zie laatste foto), dat neem ik graag bij.

Kunst in Oostende · The Crystal Ship

Oostende werd tijdens de paasvakantie duchtig onder handen genomen. Van over de hele wereld kwamen artiesten naar de badstad om kale muren net dat beetje aantrekkelijker te maken. Ik volgde de vooruitgang van de projecten die in het kader van The Crystal Ship werden gerealiseerd via Facebook en trok op de laatste dag van de werken (en van de vakantie) richting zee om een stuk te gaan bekijken.



Op 10 april werd het startschot gegeven van The Crystal Ship route. Met een plannetje in de hand liepen we de stad door en we waren duidelijk niet alleen. Oostende leek overspoeld door mensen met plannetjes en fototoestellen. Dat stoorde allerminst, want de zon scheen fel en iedereen was welgezind.

Ik had een paar favorieten die ik graag al meteen wilde zien, maar ik had de drie in mijn kielzog en het volledige parcours te voet afleggen in het gezelschap van drie stel kinderbeentjes... dat ging niet lukken. Een stuk dan maar, en dat was perfect. We gaan immers toch af eens terug en de muren blijven de volgende twee jaar hun kunst tonen.

Wat ik dan per sé wou zien? ROA, dat spreekt, maar ook de tientallen foto's van Elians werk die ik ondertussen al had zien passeren waren meer dan voldoende om mijn aandacht te prikkelen.



Robert Montgomery's werk uiteraard ook, want ik hou van zwart en wit en grafisch en repetitief and the lot.



Niet op het plan, maar daarom niet minder knap zijn de kleine kunstwerken van Jaune en Pol Cosmo. Ik spottte nog geen werken van Jaune (wellicht omdat we niet goed genoeg zochten), maar we zagen wel een paar bugs van Pol Cosmo.



En dan, in diezelfde categorie van 'kleine-werken-die-niet-op-het-plan-staan' is daar Isaac Cordal! Helemaal gecharmeerd door zijn Cement Eclipses. Zo geweldig! Dat wordt een ware zoektocht doorheen de stad. We zagen er nu twee, maar zijn vastbesloten om ze allemaal te vinden. Dit is ook wat de jeugd bijbleef. Hartjes voor de kleine dingen.



Na een uur of twee rondtjsoolen tot helemaal bij Jaz en Zio Ziegler hadden de drie het wel gehad en was het tijd om de innerlijke mens te sterken en wat te spelen in het zand.



Nog op mijn 'zeker te zien' lijstje? Guido Van Helten, meer Isaac Cordal, meer Pol Cosmo en natuurlijk ook Locatelli x Smates. Enfin, er is tijd en op termijn gaan we zeker overal eens langs.

Hartjes voor de locals ook, die je graag de weg wijzen in een geweldig dialect. "Is 't vo die schilderië, madam? Dat is doar up den oek.". Love it!

Plannetjes zijn te krijgen bij Toerisme Oostende, maar kan je ook downloaden van de website.

Bezoek je Oostende nog voor 25 april, pik dan zeker ook de fototentoonstelling van Titus Simoens, Blue See - Mont Song - Los Domadores, in de Nieuwe Gaanderijen mee.

Cadeautjestijd

Met een dagje vertraging: de winnaar van de voor het kaartje voor Helden van de Zee.

Gefeliciteerd, Rowan Eykens! Stuur je me je adres?
Ondertussen kreeg ik van de Oona's de vraag of ik geen zin had om een doos Duplo weg te geven. Het zal wel zijn! Als twee Legofans hebben wij de Legogenen volop doorgegeven. Duplo is dan ook al meer dan tien jaar lang een vaste waarde in huis. Ook nu de jongste al bijna 8 is is Duplo nog steeds niet weg te denken uit onze woonkamer. De constructies zijn iets geavanceerder dan in de kleuterperiode, wat van tijd tot tijd al eens resulteert in vierkantemetersgrote kastelen of een heuse kickertafel (insert rietstokken en Playmobilventjes). Om maar te zeggen: het is niet omdat er 2-5 op de doos staat, dat een kind er maar drie jaar mee kan spelen. Het duidelijkste bewijs: drie keer gezaag waarom ik die doos toch moest wéggeven. Enfin, welke moeder doet dat nu? Ik zag het ze zo denken.

Maar hé, er is volop Duplo in dit huis en weggeven is fijn, dus ik stuur deze doos graag naar iemand van jullie op. Wie zijn kans wil wagen op deze doos Duplo uit de nieuwe Around the World reeks, laat een reactie achter vòòr woensdag 13 april.






beeldmateriaal © Duplo via Oona

Life, lately

Ik weet het, een maand niet bloggen, dat is er een beetje over. Een maand niet bloggen wil niet zeggen dat er niets te vertellen valt. Integendeel. Mijn agenda zat stampvol. Stampvol (nieuw) werk en stampvol activiteiten.

· Maart begon met een toevallige ontmoeten met een collega Instagrammer. Daar kwam koffie van en nog meer koffie en misschien ook nog iets dat grootser wordt dan alleen maar koffie. Om maar te zeggen: exciting times lie ahead of us.
· Ik nam een hoop kleine opdrachten aan voor deze jongens, zegde een concert af en trommelde last-minute een vriendin op om mij te vergezellen naar het BANFF mountain film festival.
· Het meisje en ik trokken naar Nijmegen voor een moeder-dochter weekend in de zon.
· Ik trok naar Antwerpen en ging het werk van Bruno bekijken in Gallery51, stopte even bij H A V E И voor wat gear voor de zoon en ging uit eten bij BACKYARD.
· Op weg richting Antwerpen stopte ik bij ARCK B&B om de boekvoorstelling van Evi mee te pikken. Daarover later zeker nog meer.
· We gingen naar Rinus kijken in het SMAK (en ik hoop stiekem dat we onze zondagse portie cultuur daarmee nieuw leven kunnen inblazen) en genoten van Dé Heldenfilm, Helden van de zee. Ook al zagen we hem dan al twee keer, het blijft genieten. Nog van dat, Ketnet!
· We zagen Tindersticks in de Bourla met Slumberland, oftewel Jochem Baelus van Echo Beatty in het voorprogramma. Verder te ontdekken, die sound installations.
· Ik ging eten met vriendinnen die er al bijna 3/4 van mijn leven zijn, soms ver weg, soms dichtbij. Rotterdam is coming up en voor onze nieuwe voordeur plannen we iets groters. (Voilà, het staat er. Geraak er nu nog maar onderuit!)
· Vriendin Riet nodigde ons uit voor een dagje Plopsaland, waar we heel hard gilden en ik voor het eerst in pakweg 15 jaar weer eens op een attractie zat. Dat was eigenlijk best wel genieten.

Maar die weggever dan? Wel, omdat een van ons niet mee kon naar Helden van de Zee hebben we nog een kaartje over. Wil je graag met je gezin de avonturen van de helden gaan bekijken, dan sturen we jou met plezier ons laatste kaartje toe. Geldig voor 1 persoon in om het even welke bioscoop (waar de film speelt, uiteraard). Interesse? Laat dan voor woensdag een comment achter, dan gaat het kaartje immers op de post, zodat jullie nog voor het einde van de vakantie in de bioscoop geraken.