Een langgerekte koers was het weer, afgelopen maand. Enfin, in mijn hoofd toch. Veel deadlines, maar ook veel dates. Dates met mensen die ik jaren niet had gezien, ook met mensen die ik eigenlijk helemaal niet ken (of tot dan enkel virtueel), maar met wie ik zo'n 'zeg, moeten wij eens geen koffie drinken?' gevoel heb. Veel kunst ook, veel concerten, veel weg.

Werken, weekends, kunst en concerten. Dat vat het zo wat samen.

· April startte in het SMAK. Ik ging nog een keer naar Rinus Van de Velde kijken, net zoals vorige maand. Zonder kinderen deze keer. Ik zorgde er ook voor dat ik er net na openingstijd was, waardoor de zaal zo goed als leeg was. Genieten!
· De dag erop bracht ik een vriend naar Schiphol en besliste ik om in het terugkeren even halt te houden in Rotterdam. Dat konden jullie hier al lezen. Beste impulsieve beslissing van de maand!
· Later die week zag ik een geweldige Moderat in het Koninklijk Circus. De dag erop Darkstar en Rival Consoles in het Concertgebouw van Brugge. Ik moet er geen tekening bij maken dat ik een beetje moe was, die zondag.
· Alleen was daar geen tijd voor, want die zondag was een stralende dag en ik trok samen met de drie naar Oostende, om - kaart in de hand - een deel van het parcours van The Crystal Ship af te werken. Hartjes voor Pol Cosmo en Isaac Cordal.
· De maand was halfweg en er werd komaf gemaakt met wat vorige maand begon als een spontaan idee en binnen de kortste keren proporties aangenomen had die ik niet had durven denken. Samen met een vriendin die ik al half mijn leven ken en een vriend die ik nog euh, helemaal niet lang ken, trek ik in september 10 dagen naar New York. Woehoew! Laat die tips maar komen!
· Dat weekend nog meer tentoonstellingen, Amai Email in het MIAT deze keer. Daarna koffie en zon en munt in potjes en vriendinnen en kinderen met ijsjes en alles om er een zalige zondag van te maken.
· Het zal u ook niet verbazen dat er van lopen niet veel in huis kwam. Nog geen 40 kilometer deze maand. Weken van 20 kilometer en weken van 0 kilometer. Het leven in extremen is duidelijk ook van toepassing op mijn lopen. Wat wel fijn was is dat ik sinds kort het gezelschap heb van mijn oudste zoon. Dat levert kortere toeren op (en dus minder kilometers), maar het is wel een gezellig moment.
· Met I zocht ik al lopend ook enkele Roa's op in onze buurt.
· Ik deed hetzelfde met another_roadtrip. Roa's zoeken in Gent. Maar eerst lunchen op de boot bij NOAH en afsluiten met koffie bij Clouds.
· Nog meer muziek, dicht bij huis (handig!). Nonkeen speelde in KERK bijna mijn oren aan flarden (jaja, oordoppen en al) en het feestje achteraf (gehost door Roots of Minimal en R&S records, kan niet fout gaan) mocht er ook wezen.
· Uitrusten en mijn batterijen opladen, dat deed ik hier.

April was stevig, mei wordt - euh - nog heftiger. Twee weekends down, two more to go! Bring it on! (Enfin, ondertussen al halfweg, en I'm on a roll!)

Weekend Normandië: Yport en dé zonsondergang

Het weekend Normandië had nog een deel twee. Eentje met - opnieuw - veel zon, zee en blauw. Er was ook een mooi einde aan dat deel 1 in de vorm van dé zonsondergang die ik eigenlijk op dag 1 had willen zien. Verwacht u dus maar weer aan een lange post met veel foto's. Ik heb duidelijk niet het beste toestel om zonsondergangen vast te leggen, maar goed, herinneringen it is.

Zoals gezegd, ik had de eerste avond graag de zon zien ondergaan, maar het weer en de lange rit staken daar een stokje voor. Op avond twee gingen we voor een herkansing. Na de lange wandeling waren we tegen 16.00u terug in het huis. Douchen, ontspannen, koken, buiten spelen en tegen 19.00u vertrokken we opnieuw, dit keer richting Etretat city. Terwijl we hier aan de westelijke kant van het stadje waren gebleven, reden we nu het stadje door en parkeerden we bovenop de klif, aan de oostelijke kant van de stad.


De parking ligt vlak naast La Chapelle de Notre Dame en als je geluk hebt, dan kan je zo parkeren dat je de zon vanuit de auto kan zien ondergaan. Waarom je dat zou doen? Druk was het er niet, op de occasionele toerist en een paar fotografen, maar koud! Een stevige wind zorgde ervoor dat we toch geregeld even moesten opwarmen in de auto. Eerst leek twee uur kijken/wachten (de meningen waren nogal verdeeld) oneindig lang, maar op het einde ging het best snel en was iedereen gefascineerd.

Aan de ene kant Etretat, met in de verte de Falaise d'Aval en L'Aiguille.



Aan de andere kant nog een klip.



En dan het kerkje, La Chapelle de Notre Dame.





Als de zon onder gaat, is dat wel een fotogeniek element.



Twee uur wachten kan lang lijken als je 8 bent, maar deze moeder had aan afleiding geen gebrek: meeuwen galore! Ideaal studiemateriaal als je de tijd hebt om een beetje met je toestel te prutsen.



En verder: eindeloos veel zee in alle tinten blauw, grijs en roze.




Als de zee oranje wordt, dan gaat het plots snel.







En dan was het 21.18 en was de zon verdwenen. Tijd om terug te rijden naar de B&B die we vonden via Airbnb. Ik zocht iets betaalbaar en niet banaal. Ik zoek altijd locaties met een zwembad, een machtig schoon uitzicht, een kindvriendelijke tuin, een boomhut, you name it. Het moet er een beetje uitspringen.

Zo belandden we in Cliquetot-L'Esneval, in een verbouwde schuur, bij een supervriendelijk Frans koppel. De zijwand van de schuur heeft een heel groot raam dat uitkijkt over de tuin en de wei van Balthazar, de ezel. Die tuin had een grote aantrekkingskracht op onze kinderen. Er is niet elke dag én een schommel (voor met twee!) én een glijbaan, én een boomhut én een pingpongtafel aanwezig. Het is niet dat ze er zo ontzettend veel gebruik van hebben gemaakt, maar het was er en ze hebben in elk geval meer buiten gespeeld dan binnen gezeten.






Op dag twee reden we naar Yport, een kuststadje iets boven Etretat. Het stadje ligt tegen een helling en is bij fotografen (en zij die het web en Instagram afschuimen voor ze op vakantie gaan) gekend voor de blauw-witte strandhuisjes.
Er is een (gratis) parkeerplaats vlak bij de Plage Centrale (Boulevard Alexandre Dumont). Die is niet zo gek groot, maar volstond ruimschoots. Wij konden zelfs vlak naast de huisjes parkeren!

Wat valt er op het strand te beleven? Je kan krabben vangen, stenen gooien, pootje baden tot ver in de zee op een soort stenen plateau. Er is een afgesloten speeltuin waar je even kan doen alsof je nog een echte kleuter bent. Er is een oneindig groot strand ten noorden van Yport. Meer naar het zuiden vind je volop kliffen, maar er wordt gewaarschuwd voor vallende stenen, dus die kliffen ontdekken, dat deden we toch maar niet. Je kan kijken naar de vissers die hun boot op rollen naar de zee toe rollen. Precies een hele onderneming. Je kan ook blijven zeggen dat je écht waar niet Duits bent, maar misschien botsten wij gewoon die ene Française die daar toch precies niet zo zeker van was. Je kan met je achterwerk in het water gaan hangen, je broer (of jezelf) natspetteren, zeeslakken zoeken, het water troebel maken met krijtstenen. De drie hadden absoluut geen speelgoed nodig.














Zo. Dat was het. Was het Wiske, dan ging ze vast knipogen, maar het is O en die lacht gewoon.



Meer Normandië: de kliffen van Etretat

Weekend Normandië: de kliffen van Etretat

Het gebeurt regelmatig dat ik op dooie/eenzame (vrijdag)avonden het internet afschuim op zoek naar mooie plekken, naar uitstappen (weekends/reizen) die we zouden kunnen doen. In de winter heb ik daar enorm veel last van, dus naast de zomervakantie-van-25-dagen-die-er-misschien-een-beetje-over-is, regelde ik in die periode ook een weekend Normandië dat er misschien ook een beetje over was. 800 kilometer rijden voor 2 dagen, dat is een beetje onnozel en het geregel dat er telkens bij komt kijken maakt dat je mij de dag voor zo'n weekend dan ook beter mijdt. Maar toch, dit was het absoluut waard.

Dankzij een half uur file aan de grensovergang en een half uur file rond Rijsel deden we er uiteindelijk 5 uur over in plaats van de geplande 4. Schijtweer all the way en ik hoopte vurig dat ALLE regen er die 5 uren was uitgevallen. De zonsondergang die ik nog had willen zien zag ik aan mijn neus voorbijgaan. Maar goed, het was vakantie en iedereen had 5 uur auto goed verteerd, wat had ik te zeuren? Een mens moet ook niet teveel willen, nietwaar?


Het oorspronkelijke plan - winter, remember, en dringend nood aan wat zon - was om een groot deel van het weekend op onze bodyboards te liggen. Om onze wetsuits weer gewoon te worden en iedereen zomerklaar te krijgen. Op vrijdagmiddag besliste ik al het watergerief thuis te laten. Regen + temperaturen die veel kouder waren dan deze die ik in december in mijn hoofd had deden ons overschakelen op plan b: wandelen. U hoort het gemor al op de achterbank? Ik ook, maar het was kort - gelukkig. Ondertussen weten ze al dat hun moeder nooit zomaar 'een saai wandelinkske' op het programma zet. Het doel: wandelen tussen Cap d'Antifer en Etretat. Op zaterdagmorgen stonden we op zonder regen en met het vooruitzicht op wat zon.



We parkeerden op het parkeerterrein in Le Tilleul (Rue de Mer, ①) en stapten richting 'La Plage'. Reken toch wel een dik kwartier voor je beneden bent (breed verhard wandelpad), maar de weg verveelt absoluut niet. Bos, water, hellingen vol boshyacinten en de occasionele ezel of koe leiden de aandacht constant af.



Op het strand (Plage d'Antifer, keien ②) aangekomen renden de jongens meteen naar de branding toe. Die maakt - voor ons - een vreemd geluid. Bij elke golf hoor je namelijk de keien rollen. Na het obligate stenen gooien (de jongens) en foto's maken (de meisjes) wandelden we in de richting van Etretat. Op het strand is heel wat te beleven (vraag maar aan de puber die met het krijt hele schilderijen maakte, en daarbij ook het gezicht van zijn broer niet ontzag. Kleimasker: check!).





Tegen de kliffen aan vind je talloze inhammen die de drie uiteraard moesten verkennen.





Zoek de drie...



Uiteindelijk kwamen we aan bij de eerste doorsteek, de Falaise de Courtine (of Pointe de la Courtine ③). Via een ladder kom je op een smal pad dat je naar het volgende keienstrand brengt. Opgelet: niet voor doetjes!








Maar wie een beetje lef heeft, krijgt er wel een prachtig uitzicht voor in de plaats! De Falaise de Manneporte ④ en L'Aiguille ⑤.



Terwijl O en F op het strand met keien speelden, trokken I en ik nog wat verder. Hij - uiteraard - voorop, mij gidsend over waar ik het best mijn voeten kon zetten.




Van daar kwamen we dus.



En daar wilden we naartoe.



Al kwamen we niet dichter dan dit. Daar staken zeewier, guano en grillige rotsen een stokje voor.



Dan maar op onze stappen terugkeren, al is dat allerminst een straf. De kliffen zijn adembenemend mooi, torenhoog, grillig en avontuurlijk. Geen kind die zich hier ook maar een seconde verveelde.




Toen we O en F hadden bijgebeend, picknickten we in de zon, en begon F een gevecht met de zee. Bij mijn weten heeft nog nooit iemand dat gewonnen, maar het jeugdig enthousiasme kent voorlopig geen grenzen.





Na het lunchen wilde yours truly nog eens hetzelfde doen, maar dan boven op de kliffen. De kleine hertjes renden gezwind naar boven. Bij ons ging dat al net iets minder vlot. Fotograaf van dienst zijn heeft hier wel het enorme voordeel dat je altijd mag stoppen, altijd mag achterop blijven (and catch my breath!) en dus steeds gezwind de rest weer bijhaalt. Topconditie! *kuch*

'Achterop blijven, the next level'...



Flabbergasted. Ook the next level. Die kliffen! Die zee! Dat luscious green grass. Aaah!




O en F gingen het golfterrein ontdekken. Yup, boven op die kliffen ligt het golfterrein van Etretat. Uiteraard wist ik dat (voorbereid en al), maar viel mijn frank niet toen I tussen de rotsen een golfballetje vond (Tiens, wat doet dat hier nu?').



Voor de rest: veel stiltes, want wat valt er nog te zeggen als er zoveel moois te zien is?






I en ik trokken opnieuw alleen verder tot we een goed zicht hadden op de Falaise d'Aval en L'Aiguille ⑤.




En dan weer helemaal terug, maar niet zonder een blaasbloem weg te blazen en te stoppen voor zowat elke kever op ons pad.




Moe? Ja.
Content? Absoluut.
Voor herhaling vatbaar? Direct.

Tips:
· Let op de getijden (staan geafficheerd voor je het strand op gaat). Een mens wil vooral niet vast zitten op een stuk keienstrand. Laag water op 31 april om 11u37, ideaal dus.
· Van op het strand aan Cap d'Antifer ② geraak je door de Falaise de Courtine ③ op het volgende strand van waar je een prachtig zicht hebt op Falaise de Manneporte ④ en L'Aiguille ⑤. Het strand is enkel toegankelijk via een ladder (loodrecht) en een smal pad (met touw in de muur). Niet voor kleine kinderen of ouders met een zwak hart.
· Draag stevige stapschoenen. Op de kliffen red je het nog met sportschoenen, beneden op de rotsen vraagt de combinatie zeewier+vogelkak voor iets met zoveel mogelijk grip.
· Wij deden 3 uur over de strandwandeling (ruim gerekend, slakkentempo). Idem voor de wandeling op de kliffen.
· Het kaartje is beter te zien via Flickr.

Meer Normandië: Yport