Weekend Normandië: de kliffen van Etretat

Het gebeurt regelmatig dat ik op dooie/eenzame (vrijdag)avonden het internet afschuim op zoek naar mooie plekken, naar uitstappen (weekends/reizen) die we zouden kunnen doen. In de winter heb ik daar enorm veel last van, dus naast de zomervakantie-van-25-dagen-die-er-misschien-een-beetje-over-is, regelde ik in die periode ook een weekend Normandië dat er misschien ook een beetje over was. 800 kilometer rijden voor 2 dagen, dat is een beetje onnozel en het geregel dat er telkens bij komt kijken maakt dat je mij de dag voor zo'n weekend dan ook beter mijdt. Maar toch, dit was het absoluut waard.

Dankzij een half uur file aan de grensovergang en een half uur file rond Rijsel deden we er uiteindelijk 5 uur over in plaats van de geplande 4. Schijtweer all the way en ik hoopte vurig dat ALLE regen er die 5 uren was uitgevallen. De zonsondergang die ik nog had willen zien zag ik aan mijn neus voorbijgaan. Maar goed, het was vakantie en iedereen had 5 uur auto goed verteerd, wat had ik te zeuren? Een mens moet ook niet teveel willen, nietwaar?


Het oorspronkelijke plan - winter, remember, en dringend nood aan wat zon - was om een groot deel van het weekend op onze bodyboards te liggen. Om onze wetsuits weer gewoon te worden en iedereen zomerklaar te krijgen. Op vrijdagmiddag besliste ik al het watergerief thuis te laten. Regen + temperaturen die veel kouder waren dan deze die ik in december in mijn hoofd had deden ons overschakelen op plan b: wandelen. U hoort het gemor al op de achterbank? Ik ook, maar het was kort - gelukkig. Ondertussen weten ze al dat hun moeder nooit zomaar 'een saai wandelinkske' op het programma zet. Het doel: wandelen tussen Cap d'Antifer en Etretat. Op zaterdagmorgen stonden we op zonder regen en met het vooruitzicht op wat zon.



We parkeerden op het parkeerterrein in Le Tilleul (Rue de Mer, ①) en stapten richting 'La Plage'. Reken toch wel een dik kwartier voor je beneden bent (breed verhard wandelpad), maar de weg verveelt absoluut niet. Bos, water, hellingen vol boshyacinten en de occasionele ezel of koe leiden de aandacht constant af.



Op het strand (Plage d'Antifer, keien ②) aangekomen renden de jongens meteen naar de branding toe. Die maakt - voor ons - een vreemd geluid. Bij elke golf hoor je namelijk de keien rollen. Na het obligate stenen gooien (de jongens) en foto's maken (de meisjes) wandelden we in de richting van Etretat. Op het strand is heel wat te beleven (vraag maar aan de puber die met het krijt hele schilderijen maakte, en daarbij ook het gezicht van zijn broer niet ontzag. Kleimasker: check!).





Tegen de kliffen aan vind je talloze inhammen die de drie uiteraard moesten verkennen.





Zoek de drie...



Uiteindelijk kwamen we aan bij de eerste doorsteek, de Falaise de Courtine (of Pointe de la Courtine ③). Via een ladder kom je op een smal pad dat je naar het volgende keienstrand brengt. Opgelet: niet voor doetjes!








Maar wie een beetje lef heeft, krijgt er wel een prachtig uitzicht voor in de plaats! De Falaise de Manneporte ④ en L'Aiguille ⑤.



Terwijl O en F op het strand met keien speelden, trokken I en ik nog wat verder. Hij - uiteraard - voorop, mij gidsend over waar ik het best mijn voeten kon zetten.




Van daar kwamen we dus.



En daar wilden we naartoe.



Al kwamen we niet dichter dan dit. Daar staken zeewier, guano en grillige rotsen een stokje voor.



Dan maar op onze stappen terugkeren, al is dat allerminst een straf. De kliffen zijn adembenemend mooi, torenhoog, grillig en avontuurlijk. Geen kind die zich hier ook maar een seconde verveelde.




Toen we O en F hadden bijgebeend, picknickten we in de zon, en begon F een gevecht met de zee. Bij mijn weten heeft nog nooit iemand dat gewonnen, maar het jeugdig enthousiasme kent voorlopig geen grenzen.





Na het lunchen wilde yours truly nog eens hetzelfde doen, maar dan boven op de kliffen. De kleine hertjes renden gezwind naar boven. Bij ons ging dat al net iets minder vlot. Fotograaf van dienst zijn heeft hier wel het enorme voordeel dat je altijd mag stoppen, altijd mag achterop blijven (and catch my breath!) en dus steeds gezwind de rest weer bijhaalt. Topconditie! *kuch*

'Achterop blijven, the next level'...



Flabbergasted. Ook the next level. Die kliffen! Die zee! Dat luscious green grass. Aaah!




O en F gingen het golfterrein ontdekken. Yup, boven op die kliffen ligt het golfterrein van Etretat. Uiteraard wist ik dat (voorbereid en al), maar viel mijn frank niet toen I tussen de rotsen een golfballetje vond (Tiens, wat doet dat hier nu?').



Voor de rest: veel stiltes, want wat valt er nog te zeggen als er zoveel moois te zien is?






I en ik trokken opnieuw alleen verder tot we een goed zicht hadden op de Falaise d'Aval en L'Aiguille ⑤.




En dan weer helemaal terug, maar niet zonder een blaasbloem weg te blazen en te stoppen voor zowat elke kever op ons pad.




Moe? Ja.
Content? Absoluut.
Voor herhaling vatbaar? Direct.

Tips:
· Let op de getijden (staan geafficheerd voor je het strand op gaat). Een mens wil vooral niet vast zitten op een stuk keienstrand. Laag water op 31 april om 11u37, ideaal dus.
· Van op het strand aan Cap d'Antifer ② geraak je door de Falaise de Courtine ③ op het volgende strand van waar je een prachtig zicht hebt op Falaise de Manneporte ④ en L'Aiguille ⑤. Het strand is enkel toegankelijk via een ladder (loodrecht) en een smal pad (met touw in de muur). Niet voor kleine kinderen of ouders met een zwak hart.
· Draag stevige stapschoenen. Op de kliffen red je het nog met sportschoenen, beneden op de rotsen vraagt de combinatie zeewier+vogelkak voor iets met zoveel mogelijk grip.
· Wij deden 3 uur over de strandwandeling (ruim gerekend, slakkentempo). Idem voor de wandeling op de kliffen.
· Het kaartje is beter te zien via Flickr.

Meer Normandië: Yport