Het was bijna avondetentijd en de kleine en ik kwamen lichtjes oververhit en met een warme blos op onze wangen uit de Decathlon gestapt. Ik had het na vorig jaar moeten weten: wetsuits passen bij 25 graden in een klein pashok is niet om te lachen. Enfin, eigenlijk wel, want zit je met de clown in een pashok opgesloten, dan levert dat gegarandeerd grappige situaties op.

Maar goed. We kwamen buiten. Het was gestopt met regenen en het voelde - zoals dat in mijn kindertijd heette - 'doef' aan. Warm en dreigend, dus. Alsof je elk moment een stortvlaag in je nek kan krijgen. Op het kruispunt voor de winkel stond het verkeer stil. Op het rond punt 100 meter verder ook. Zucht. De 50 kilometer naar huis beloofde meer dan de gebruikelijke tijd in beslag te nemen. De zee was vlakbij en ik hoorde haar roepen.



Door een gelukkig toeval zat ik op het verkeerde vak op het rond punt waar al jaren wordt gewerkt en - file indachtig - miste ik mijn afslag. Of het erg was dat ik plots richting Zeebrugge reed en niet richting Gent? Niet in het minst. In de koffer lag een vlieger en er was water en een koek die een petit creux konden counteren. We hielden het nog wel even uit voor de grote honger kwam opzetten.

En zo liepen we tien minuten later de dijk op. Het strand was verlaten en er stond een stevige wind. Ideaal vliegerweer. Perfect om echt uit te waaien. Alle zorgen uit ons hoofd. Alle vermoeidheid van de afgelopen weken mocht gaan vliegen. Dat laatste bleek wishful thinking, maar vakantiegevoel in een notendop: check.

Het duurde dan ook niet lang voor de vlieger in mijn handen werd gestopt en mijn Flo een spurtje richting zee trok. Ter info: Zeebrugge heeft een stevig strand als het eb is. Voor de kleine beentjes leek er precies geen eind aan te komen. Maar toen was er plots water. Relatief warm water. En in geen tijd stond het kind tot zijn knieën in het sop. In geen tijd geraakte de broek die hij vakkundig omhoog trok helemaal doorweekt. Nat en ontspannen, dat vat het wel mooi samen. Het was maar een uur, maar god, wat hebben we genoten.

💙 voor impulsieve laten-we-maar-doen-alsof-het-vakantie-is beslissingen.

Bijgaardepark · De moestuin

Het is geen geheim dat ik van Gent hou en dat ik hier nooit meer weg wil (of er zou een héél interessant voorstel moeten komen, wat betekent dat moet er minstens een zwembad in de deal zou moeten zitten). In Gent is alles op fietsafstand en er zijn werkelijk zoveel fijne buurten. Hoe langer ik hier woon (20 jaar ondertussen), hoe harder deze stad in mijn hart gaat zitten. Dat fietsen, dat zorgt af en toe nog voor wat gemor op de banken - er is altijd wel een kind dat net die dag geen zin heeft - maar met de auto naar de andere kant van de stad rijden is meestal tijdrovender en zenuwslopender dan langs het water naar onze bestemming fietsen.

Anyhow. Nu het eindelijk weer mooi weer wordt en heel veel buurten de deuren - letterlijk - open gooien, spring ik maar al te graag op mijn fiets om plekken te ontdekken waar ik nog nooit halt hield. Deze zondag: het Bijgaardepark.

Ik kwam er uiteraard al voorbij. Het ligt op mijn weg naar alles richting Dampoort, DOK, Sint-Amandsberg. Ik ging er wel eens ROA's zoeken. Die zitten helaas stevig achter slot en grendel, maar worden - als alles goed gaat - geïncorporeerd in het op til zijnde co-housing project in datzelfde park. Er is een mooie speeltuin (voor zover ik nog geplaatst ben om over speeltuinen te oordelen). In 't kort: een aangenaam park.

Sinds kort hebben de buurtbewoners een gemeenschappelijk moestuinproject, De Bijgaard. Zij zwaaiden afgelopen weekend hun deuren wagenwijd open. Geen ROA's, maar wel vrienden, veel kinderen, zon, een heerlijk groene moestuin én een aantal van Pol Cosmo's insecten. Topzondag. Topplek. 

Life, lately.

Dertig hele dagen zonder dat ik hier zelf kwam kijken. Dat moet toch een unicum zijn en het beste bewijs van hoe zot afgelopen maand was. Ik heb iets gejinxt, vrees ik, zo ergens begin 2016, want rustig was het weer allesbehalve. Mei was - hoe zal ik het zeggen? - best wel pittig. Terwijl maart en april druk maar fijn waren, bracht mei zo ergens in de helft geheel onverwachts een veel te volle kalender van het niet zo fijne soort druk. Maar ondanks alle zorgen vielen er in mei toch ook geweldig fijne momenten te sprokkelen.

· Mei startte onder een stralende zon in Yport.
· Het weekend erop bracht ik onder een nog stralender zon en in geweldig gezelschap door in Rotterdam. Ik heb een overload aan foto's waar ik dringend nog eens door moet gaan, net als een berg herinneringen die voor mijn eigen annalen wel nog eens in woorden mogen worden omgezet.
· Team BTTR kwam eindelijk nog eens samen!
· Ik werkte een week overuren bijeen om alles rond te krijgen voor het congres van mijn werk.
· Mijn moeder brak haar heup, en dat ene telefoontje kegelde ons beiden naar een situatie waar we niet klaar voor waren. Zij houdt van haar vrijheid en is letterlijk nooit thuis. Ik ben enig kind en kreeg de volledige verantwoordelijkheid over alle geregel. Niet fijn voor haar, extra uithuizigheid voor mij.
· Na twee weken van te weinig slaap, eindeloos veel kilometers met de auto, teveel koffie en behoorlijk wat stress vertrok ik naar de Ardennen voor een weekendje 'alles vergeten'. Missie geslaagd!
· Ik liep een schamele 35 kilometer en mis het lopen ondertussen geweldig hard. Die 150 kilometer van eind 2015... hoe kreeg ik dat toch voor elkaar?
· Ook maar 1 concert, deze maand, en ik had het eigenlijk dan nog afgezegd... Ik zag heel een heel Sportpaleis vol enthousiaste mensen bij Mumford & Sons en slaagde er nog net in om wakker te blijven. *geeuw*

En zo kwam het dat na 14 lange avonden zonder luie zetel mijn kinderen bijna smekend vroegen of ik er nu écht eens ging zijn voor bedtijd. Zo. Die zat. Nog heel even volhouden en dan eindelijk vakantie met favoriete drie zzz's: zon, zee en zwembad. Aaaah.