Expo: De Spiekpietjes

Ik zei ooit 'Geen vakantie zonder zee' en in de mate van het mogelijke probeer ik mij daar aan te houden.

Op onze eerste vrije zaterdag schudde ik de volledige kroost uit bed en reden we naar Oostende voor een ontbijt in het Fort Napoleon. Uiteraard gingen we daar niet alleen ontbijten, maar pikten we ook de expo 'Spiekpietjes in Nood' mee. Een nieuw verhaal in Thaïs Vanderheydens Spiekpietjes reeks, met alweer prachtige, kleurrijke tekeningen die op veel bijval van de jeugd konden rekenen. Niettemin polste ik toch even op voorhand bij de jeugd of ze deze expo wel wilden zien. Het onderwerp bleek allerminst een probleem. De kinderen kregen een audiogids en luisterden naar Pieter Embrechts die het verhaal vertelde. Met de gids aan hun oren liepen ze de expo rond. Zelfs de 11 en 13-jarigen vonden het de moeite, al denk ik dat de zoektocht beneden in het fort het extra aantrekkelijk maakte.



Voor de gelegenheid waren ook Klaas Vaak en zijn zandkabouter aanwezig. Zij trokken 's middags nog naar Er was eens.... Ik dacht niet meteen dat onze kinderen dat nog leuk gingen vinden, maar nu ik andere bloggers bezig hoor moeten we misschien toch nog eens passeren. Er is echt zoveel te zien!
Maar eerst: de Spiekpietjes.





Na cultuur: natuur! Ik moet toegeven, ik kom daar graag. Dat fort ligt werkelijk op een toplocatie. Net achter de duinen én aan de goede (lees: rustige) kant van Oostende. Niet dat ik niet graag aan de andere kant kom, daar niet van, maar een verlaten strand in de herfst/winter... aaaaah, zalig.





Nu, helemaal verlaten was het niet, want iedereen had een beetje hetzelfde idee: na de expo het strand op en genieten van de zon. Terecht. Wat een stralende dag!




Nog maar net op het strand en de drie vonden een stok die de volgende uren van hand tot hand ging. Wat je allemaal met een stok kan doen! Geen accidenten, al scheelde het bij momenten niet veel. Denk: broer houdt stok vast, kleine springt erover, grote zwiept het ding stiekem een halve meter hoger, kleine gaat tegen de vlakte en vliegt zijn broer om de nek op zoek naar wraak. Classic scenario.



Na heel veel springen en tekenen in het zand was daar: het water. Ik kon de kleine nog net bij zijn nekvel grijpen voor zijn schoenen doorweekt waren. 'Mag ik met mijn voeten in het water?' vroeg hij, waarop zijn broek ook uit ging (We zijn geleerd. Al liggen er nog steeds geen handdoeken in de auto. Doe er iets aan, woman!) en hij gezwind de zee in stoof. Dat het fris was, dat water, maar de golven riepen zo hard. Binnen de twee minuten had ik twee zonen die tot ver boven hun knieën in het water stonden. Ik moet er wellicht geen tekening bij maken dat het met de boxershorts niét goed kwam. Soit, het is een terugkerend fenomeen. Natte boxers kunnen we ondertussen wel aan.






Het meisje deed niet mee. Als eersteklas koukleum is halfnaakt rondhuppelen op een herfstig strand niet haar idee van een fijne dag. Strandjutten is dan het perfecte tijdverdrijf.



Toen iedereen weer aangekleed was wandelden we nog tot aan het einde van de oostelijke strekdam. The Ministry of Silly Walks was ook weer van de partij en onderweg slaagde er toch nog iemand in om zijn broekspijpen nat te krijgen. Oh, boys!





Zoudt ge anders niet zeggen dat het een engeltje is?



Maar de strekdam, dus. Al een geluk dat er geen kleuters rondliepen, want wat mijn grote uitstaken viel wellicht niet altijd binnen de normen van een veilige wandeling. Maar dan: wat is er heerlijker dan ongestoord klimmen en springen?









Look at that.29 oktober.Lazy sunbathers.What a life.