New York in 9 dagen: first impressions

Ik was nog nooit in New York geweest toen ik spontaan en een beetje halsoverkop ja zei op de vraag om mee te gaan. Mijn Lief had niet direct plannen om the big apple te bezoeken, maar wist dat ik daar wel keihard voor te vinden was. Dat ik op reis mocht gaan met iemand die ik amper kende (amper, als in 2 keer koffie drinken en voor de rest wat beperkte virtuele gesprekken) zegt veel over mijn Lief (en over mij ook wel een beetje, ah ja). Ik was blij en voorzichtig enthousiast toen ik een paar dagen later mijn plannen meedeelde aan een groep vriendinnen en een van hen al even spontaan besliste om mee te gaan. Lang leve impulsieve beslissingen!

Ik had op voorhand niet zo gek veel verwachtingen. We hadden tijd genoeg om veel te doen en ik wilde de stad en al die indrukken liever gewoon op me laten afkomen. In de week voor ons vertrek overlegden we beperkt over wat we wilden zien, maar onze voorkeuren lagen heel erg in dezelfde lijn, dus ik was er ferm gerust in.

New York was groot, druk, lawaaierig, maar gek genoeg niet zo overweldigend als ik had gedacht. Ik voelde me er precies meteen thuis. We huurden een appartement in Williamsburg, over het water, in een hippe wijk met alles wat we nodig hadden op wandelafstand. Metrostations, winkels als Whole Foods, een Apple Store, een veelheid aan bars, restaurants en kleine, hippe winkels, allemaal binnen handbereik. In het weekend bruiste de buurt nog meer met events als Smorgasburg, Photoville en Artists & Fleas en zat McCarren Park vol met gezinnen, honden en sportende medemensen. Een mix die zorgt voor een heel fijn gevoel en die je zo uit de grootstad weghaalt. Conclusie: Williamsburg, Brooklyn is, als je het mij vraagt, een goeie plek om te logeren. Best of both, als het ware.

Voor het eerst in mijn moederlijk bestaan was ik 9 dagen kinderloos. Het grote verschil met reizen met mijn gezin zat hem in de verantwoordelijkheid die ik nu amper voelde. Ik moest gewoon voor mezelf zorgen. We stippelden 's avonds in grote lijnen de volgende dag uit, maar waar we naartoe gingen, hoe we liepen, waar we halt hielden,... het maakte mij allemaal niet zoveel uit. Het voelde als mee mogen op reis, in plaats van als mensen mee op sleeptouw nemen om alles te zien wat ik wilde zien. Rustiger. Gezapiger. Als een uitje.
Ik mocht volop foto's nemen, zonder schrik te moeten hebben dat mijn kinderen verdwenen in de massa of zonder mijn hoofd te moeten breken over praktische dingen (denk: metrolijnen, de route, honger, dorst, plaspauzes...). Ik kon experimenteren met mijn camera en a zillion foto's nemen waarvan ik 's avonds 90% deletete. Het was mijn tijd en precies wat ik op dat moment nodig had.

En toch, die overload aan foto's maakte ook dat het aanvankelijk wat stropte in mijn hoofd. Ik kreeg na enkele dagen van het thuisfront een paar keer de vraag waar de foto's bleven, maar ik kreeg er niets uit. Tot het plots klikte en ik met de gele cab voelde dat het goed zat. Hieronder vinden jullie een allegaartje van foto's. Sommige plaatsen zullen jullie ongetwijfeld herkennen, sommige zijn details. Mijn kijk op de stad. De rest met wie/wat/waar volgt binnenkort.











Zin in meer New York?
· New York by night
· New York, de klassiekers