Opstaan met de lichtjes van heel Portland onder mij. Thee met melk. Muesli met Griekse yoghurt, made in the UK. Nieuwe conversaties over kunst. En dan was het hoog tijd om alles in te laden en terug via Weymouth naar West Lulworth te rijden. Onderweg stopte ik nog wel in Winfrith Newburgh, een dorpje dat er zo mooi uit zag dat ik niet anders kon dan stoppen.
Ik plande een combinatie van deze twee wandelingen. Ik parkeerde voorbij het Durdle Door Holiday Park ① (vlak aan de klippen, kan niet beter. Het holiday park daarentegen lijkt me pure horror.) Van daar is het recht naar beneden naar Man O'War cove links ② en Durdle Door ③ rechts. Het was nog vroeg, ik was zo goed als alleen. In de verte zag ik Portland blinken in de zon, boven Durdle Door hing er nog een dik pak wolken.
Ik bleef even hangen bij Man O'War en Durdle Door, twee echte landmarks op het South West Coast Path. Ik volgde het slijkerige (maar gelukkig verstevigd) pad naar beneden om een stukje strand te kunnen meepikken. Gaiters waren hier welkom geweest om de kleine steentjes uit mijn schoenen te houden.
Terug boven op de kliffen stapte ik nog een eind naar het westen, richting Bat's Hole ④. Dat is een kleinere arch, vanwaar je een mooi zicht hebt op de grillige kustlijn. De zes lagen kleren die ik aanhad kwamen goed van pas. Twee graden, koude wind en een lichte drizzle, niet meteen de ochtend die ik me had voorgesteld, maar de omgeving maakte veel goed. De zon piepte in de verte door de wolken, ik was zo goed als alleen en mannekes, die natuur!
Na een uur was ik terug aan het car park en volgde ik de bordjes naar Lulworth Cove ⑤. De views zijn zo zot dat je zou kunnen blijven kijken. Ook al is een groot deel van het pad tussen Durdle Door en Lulworth Cove verhard, het gaat serieus op en neer en kijken waar je je voeten zet is ten zeerste aan te raden.
Aan het Lulworth Cove Heritage Center zijn er some facilities, handig voor hongertjes en volle blazen. Volg het pad naar Lulworth Cove en je komt voorbij Stair Hole ⑥. Je ziet er goed hoe de aardelagen in de loop van de tijd zijn omhooggeduwd en versteenden.
Het plan was om aan de andere kant van de baai te geraken zonder weer helemaal naar boven te moeten en via de heuvelkam de overkant te bereiken. Gelukkig kwam er net een vriendelijke oude dame van het strand af die wist te vertellen dat het eb was en dat ik wel veilig over de keien aan de andere kant zou geraken.
Ik zag op mijn trip heel veel dieren van héél dichtbij (soms een beetje té). Die dag waren het de roodborstjes die me gezelschap hielden en het duidelijk niet erg vonden om mee te vliegen op minder dan een meter afstand.
Aan de overkant klom ik de heuvel naar boven en volgde het pad verder naar de Fossil Forrest ⑦. Dat stuk ligt in militair gebied, maar met kerst is er geen activiteit, dus ik kon gewoon door. Al was dat wel buiten de natuur gerekend, want 50 meter verder liep het pad toch dood door een landslip.
Omdat ik maar voor 5 uur parkeren had betaald en ik niet goed kon schatten hoe lang ik er zou over doen (modderig pad downhill, lastig stappen op de stenen in de baai, en dan een steile klim van Lulworth Cove terug naar Durdle Door), vatte ik de terugtocht aan. Maar niet zonder eerst nog even tegen de vlakte te gaan op een steil en modderig stuk. Verlaten stukken natuur zijn voor meer dingen goed, maar in dit geval: geen pottenkijkers in de buurt! (En ook geen helpende handen, stel dat het slecht was afgelopen, dat is dan weer een nadeel).
Op het vasteland ging de zon al onder. Het licht in de baai was weergaloos. Als ik niet op uur had gestaan, dan was ik er zeker nog een tijdje blijven hangen.
Ik bereikte het car park ruim op tijd. Ik kon gerust nog eens de helling aflopen richting Durdle Door. Echt, ik was een beetje high van contentement achteraf, dat ik daar echt gestaan had en dat het nog machtiger was dan ik ooit had durven denken.
Gedachten van de dag:
· oh, my God!
· oh, my God!
· oh, my God!
· zoveel schoonheid op een dag, I could die right here and now.
Zin in meer South West Coast Path?
Zie Portland
'Waarom doe ik me dat toch aan?' dacht ik toen de wekker ontieglijk vroeg afliep. Ik ben dol op reizen plannen, maar oh boy, wat haat ik vertrekken. Gelukkig was er niemand wakker en kon ik mezelf niet opfokken, iets waar ik heel goed in ben als er volk in de buurt is. En zo stond ik - voor mijn doen - nog diep in de nacht rijtje te schuiven aan de trein in Calais. Aan de overkant was het nog vroeger, maar even mistig. Al een geluk dat ik best graag links rijd. In de eerste file van de dag zocht ik een BBC zender waar ik in een vreemde mix van stakende postbodes, zelfmoordcijfers en kerstliedjes terechtkwam.
Portland is een eiland met geweldig veel wandelingen en mooie uitkijkpunten. Het plan was om een 
