En zo was ik weer thuis.

Bemodderd.
Met een kleine schrik voor koeien.
Fysiek moe.
Maar mentaal opgeladen en ontzettend gelukkig.




Voor wie het interesseert, nog wat praktische info:

· Ik boekte een trein via Eurotunnel. Die brengt je in nog geen half uur van Calais naar Folkestone. Het is een geweldig systeem met nummerplaatherkenning, waardoor je snel kan inchecken en - als je heel erg vroeg bent - vaak ook de keuze krijgt om een andere trein te nemen.
· Logeerplaatsen vond ik via AirBnB. De criteria waren deze keer: private room + private parking space + WiFi en uiteraard ook niet mijlenver van het South West Coast Path. Ik koos bewust voor verscheidenheid. Een gepensioneerde leerkracht kunstgeschiedenis, een koppel met kinderen en een homokoppel. Elke avond andere, boeiende gesprekken. Een aanrader!
· Net zoals in Wales redde ik het opnieuw zonder OS map. Om de trajecten uit te stippelen baseerde ik me op de handige wandelingen die ik via de website van South West Coast Path vond.
· De kaart die ik via maps.me had gedownload was menig keer een geruststelling, vooral als het donker werd en het een beetje zoeken was naar de juiste richting. De app geeft precies aan waar je bent, duidt met een pijl je looprichting aan en wijst zelfs dìe hoek van de wei aan waar het poortje zit, dus gedetailleerd: check!
In maps.me kan je ook je huidige locatie aanduiden op de kaart. Héél interessant als je je auto ergens in the middle of nowhere parkeert. Zo wandel je vlot en zonder piekeren terug.
· een zware powerbank was een goede investering. Het nadeel van maps.me is dat het batterij vreet. Een powerbank komt op dagwandelingen dus goed van pas.
· Ik had op voorhand wat schrik voor de kou, maar dat bleek onnodig. Op sommige dagen droeg ik 4 lagen kledij + een jas en was dat maar net goed, op andere dagen redde ik het met 2 lagen en een jas. Altijd, altijd, altijd een muts en handschoenen en - dat weet ik nu - scheelt een pak om niet af te koelen. Niet geweldig fashionable, maar wél enorm aan te raden.
· Volgende keer neem ik wandelstokken mee. Dat was het enige dat ik echt miste. Op een kleiondergrond verliezen je schoenen snel grip en ik ben menig keer - gelukkig zacht - in aanraking gekomen met de - natte, jup - ondergrond.
· Die wandelschoenen bleken trouwens toppers. Ik heb dat jarenlang verfoeid (wegens gewoon spuuglelijk), maar deze hebben mijn voeten 75 kilometer lang droog gehouden, ook al stond ik enkeldiep in (zee)water, modder, of cow dung (I kid you not).
· Nog uitrusting: deze Forclaz touch onderhandschoenen die je niet hoeft uit te trekken als je je telefoon wil bedienen. Topgerief en werkt in tegenstelling tot mijn gewone handschoenen perfect! Onmisbaar als je je telefoon als kaart gebruikt en ook fijn als je onderuit gaat of je je een weg door braamstruiken moet banen...
· Ook dit wollen truitje - toptip van Annelyse, zoveel maanden terug - was een gemak. Even uitwaaien 's avonds en de geur was er inderdaad uit.
· Public Footpaths zijn een geweldige uitvinding en loodsen je achter woonwijken en door weiden recht naar je doel zonder dat je op straat moet wandelen (waar er vaak geen stoep is). Niet voor wie blokkeert bij het idee dat je misschien wel een horde koeien achter je aan krijgt.
· Vergeet de juiste stekker niet! Ik had er twee om mijn telefoon, MacBook, fototoestel en powerbank aan op te laden. In de auto heb ik ook een stekker om mijn telefoon aan op te laden, handig als je je telefoon als navigatiesysteem gebruikt.
· Voorzie voldoende kleingeld om parkeermeters te voeden. Op 'toeristische' plekken als Durdle Door, Lulworth Cove, Chesil Beach, Portland Bill en wellicht nog vele andere moet je betalen. Hier vond ik heel wat info en natuurlijk is TripAdvisor ook een geweldige bron van praktische informatie.


Wat sleepte ik allemaal mee?

Geen rugzak voor mij, wel een Freitag messenger die je om je middel kan vastmaken, waardoor het gewicht niet op mijn schouders rust. Ik gebruik die al jaren en ik ben er nog elke dag (en zeker bij lange wandelingen én op de fiets) ongelofelijk blij mee. Ik kan de tas ook met een ruk van mijn rug naar mijn buik trekken, wat handig is om te wisselen van toestel of van lens. Want ja, de Freitag zat vooral vol met fotomateriaal, de powerbank, en dan nog water, proviand om de dag door te komen en een hoofdlamp, mocht ik onverwachts toch in het donker mijn weg moeten zoeken. Verder was ik niet zo geweldig geëquipeerd, maar met een beetje gezond verstand kom je ook al een heel eind.


Hoe vind je al die plaatsen?

Ik kreeg een paar keer de vraag hoe ik al die plekken toch steeds weer vind. Wel, ik mix mijn liefde voor zee/water met mijn even al grote liefde voor de UK en vertrek meestal van iets wat ik op Instagram heb gezien of las in een tijdschrift of online. Dan kijk ik wat er in de buurt te vinden is. Websites als Visit Dorset zijn ideaal om van te vertrekken. Voor het wandelen baseerde ik mij volledig op de voorgestelde wandelingen van deze website en paste die dan aan volgens mijn eigen routeplanning. Wil je effectief dingen bezoeken, dan zijn de sites van The National Trust of English Heritage een goed vertrekpunt.
Voor de zwemmers onder ons: ook altijd eens Wild Swimming checken!





Is dat niet eenzaam?

Dat alleen zijn, dat was onvoorstelbaar geweldig. Niet dat reizen met mijn gezin niet geweldig is, maar het is anders. Als je - zoals ik - volop wil fotograferen is het fijn om met niemand rekening te moeten houden. He who knows me best zei daarover: 'jij zou daar eigenlijk je beroep van moeten kunnen maken' en hij heeft gelijk. Nooit voel ik me vrijer en gelukkiger dan wanneer ik er in mijn eentje op uit kan om foto's te maken.

Alleen op pad zijn heeft ook het voordeel dat je sneller aangesproken wordt door andere wandelaars. Als koppel blijf je toch meer onder elkaar. Zelf vond ik het ook gemakkelijker om andere mensen aan te spreken en ik vond het eigenlijk best fijn om bij de mensen thuis een hele avond in de woonkamer te zitten, te babbelen over mijn plannen en te luisteren naar hun tips.


En wat met het weer?

Toegegeven, ik had op voorhand gehoopt wat meer sunsets te zien. Op 1 dag na, niets daarvan! Heel veel wolken, zo goed als elke dag regen (motregen meestal) en een strakke wind, dat is wat ik kreeg. Klagen doe ik zeker niet. De wolkenluchten waren fotogeniek, de regen hield nog meer mensen binnen en de wind... tja, dat was nu eenmaal zo. Ik kreeg geen stortregens over mij heen en dat was al heel wat. Bovendien was het ook rond de 10°C, waardoor mijn grootste schrik - de kou - al meteen geen punt was. Als ik dan toch buiten ben, dan heb ik liever een beetje motregen dan vriestemperaturen. En al die sombere foto's... oh, wat ik hou ik daar toch van.

En ook: ik was buiten, ik was vrij, ik had vakantie in het land waar ik me het meest thuis voel. Wat had ik te klagen over een beetje regen? Als ik zon had gewild, dan was ik beter naar een zuiders eiland gevlogen. Toch?


Komt er een vervolg?

Ja! Binnenkort!
Voor al uw tips in verband met bergwandelingen maken op je eentje of kamperen bij 0 graden, een adres! En hou u vooral niet in. Ik ben geen ervaren kampeerder. Dus, wat heb ik nodig om niet aan de grond vast te vriezen? Hoe hou ik me warm, 's nachts? Ga ik me dat gigantisch beklagen of zijn er onder jullie nog die hun hand niet omdraaien voor wat frisse nachten?
Wie contacten heeft in de Highlands of op Skye, laat het me weten. It's a long shot, but you never know.


Rest mij dan alleen nog ferm veel mensen te bedanken.

· mijn wederhelft, in eerste plaats, omdat ik zomaar de boel de boel mag laten en hij ondertussen ons huishouden runt.
· mijn schoonmoeder, voor het bijspringen.
· de mensen bij wie ik logeerde, voor de warme ontvangst en de inspirerende gesprekken.
· Walkie Talkie, voor het regelen van de Decathlon gear waar ik verdraaid content van was. Niet koud, geen natte voeten, nét wat ik wou. Dikke merci!


De volledige trip kan je hier meebeleven:

· Dag 1: The isle of Portland
· Dag 2: The stunning beauty of Durdle Door
· Dag 3: Tyneham, Chapman's Pool en heel veel koeien
· Dag 4: Van Dancing Ledge tot Old Harry Rocks
· Dag 5: Dungeness

Terug naar huis met een tussenstop in Dungeness

Twee dingen stonden vandaag nog op het programma (naast een paar uur rijden, dan). Ik wilde graag de telefooncel op het strand van Shell Bay vinden én - na een lange rit - nog eens afdraaien naar Dungeness. Daar waren we 2 jaar geleden al en - blijkbaar zei ik het dan ook al - ik wilde absoluut nog eens terug. Nu was het ideale moment.

Ik vertrok van het kleine plekje waar ik zalig had gelogeerd en reed naar Shell Bay waar ik de Sandbanks ferry zou nemen die me in 4 minuten van Studland naar Sandbanks bracht. Zo hoefde ik geen 25 miles om te rijden langs Wareham en Poole. Perfect!

Ik betaalde braaf mijn fare (de enige keer dan links zitten als chauffeur niét handig is als je geen medepassagier hebt) en schoof toen aan in de rij. En daar was de telefooncel! Maar ook de ferry naderde snel, dus het was een kwestie van uit de auto springen, een spurtje trekken, foto's nemen en terug naar de auto rennen. Mocht je daar ooit passeren en ook van plan zijn om de telefooncel te fotograferen, parkeer dan best voor je betaalt, want na het betalen kan je niet meer parkeren (tenzij in de rij, dus).



Daarna was het volop rijden tot Dungeness. Dat ging gelukkig heel vlot, ondanks de vele meldingen van druk kerstverkeer en hier en daar een fiks stormpje. De lokale wegen naar Dungeness waren heel vertrouwd, alsof ik er vorige week nog was. Fotografisch geheugen: check!

De vorige keer had ik het gemist, nu zou me dat niet gebeuren. Het huis van Derek Jarman, Prospect Cottage, zag ik al van ver.

De tuin werd volledig aangelegd met plaatselijke materialen zoals keien, drijfhout, metaalschroot en winterharde planten. Derek Jarman was net als ik aangetrokken door het desolate landschap van Dungeness. Dat ruwe, lege, winderige landschap was zelfs de setting in een van zijn films, The Last of England. Datzelfde jaar (1988) bleek hij HIV positief te zijn en werd hij een voorvechter van homerechten.
Op de zijkant van het huis staan de eerste stanza en de vijf laatste lijnen van John Donnes gedicht, The Rising Sun.

Inspirerende man, check!




Parkeren is niet echt toegelaten op de shingle (blijkbaar), dus een korte stop om daarna wat rond te hangen bij de vuurtorens. Een beetje twijfelen of ik het strand wel op zou gaan, want het stormde ondertussen behoorlijk én er stonden overal bordjes dat unauthorized people daar niet zomaar mochten lopen. Hm, vorige keer had ik dat precies gemist. Twijfel. Wat rijden, wat fotograferen, wat rondhangen. Tot ik plots een visser het strand zag afkomen en hem vroeg of het ok was dat ik het strand op ging. Dat bleek geen probleem. Ook de tweede man die ik tegenkwam bevestigde dit. Oef.








Dungeness is een bizarre plek. Het is beschermd natuurgebied, maar er staat ook een enorme kerncentrale en het strand is bezaaid met wrakken en scheepsmateriaal. Hoe de Britten hun 'natuur' aan die 'troep' gelijmd krijgen... beats me.





Maar net die combinatie maakt het een geweldige plek. Ik kan er uren rondlopen en altijd weer iets nieuws zien. Het was een zalige dag. Door de storm was er niemand op het strand. De wolken waren top. Zwaar en dreigend, met af en toe - letterlijk - een streepje zon. En ook al was het pas 14.00u, toch werd het al wat donker. Yours truly helemaal in haar element, ziet dat van hier, maar af en toe toch een beetje met de daver op het lijf telkens er iets van plastic door de wind de lucht in werd getild. Maar content, you have no idea.
















Dungeness is een heel uitgestrekt gebied. Richting vuurtoren staan de cottages verspreid, sommige goed onderhouden, sommige net iets minder.





Er staan ook een paar mooie, nieuwe huizen, zoals deze knappe holiday cottage Pobble House of het strakke zwarte North Vat.



Daarna was het tijd voor de tunnel, ook al zo'n geweldig systeem. Ik was ruim op tijd en kon een paar treinen vroeger nemen, waardoor ik 's avonds nog op een deftig uur thuis was. Ik kreeg zelfs excuses via sms, omdat de trein 10 minuten te laat vertrok, terwijl ik gewoon blij was dat ik überhaupt 3 treinen vroeger mòcht meerijden.

Een mooi einde van vijf geweldige dagen Engeland.
*zuchtgelukzalig*



De volledige trip kan je hier meebeleven:

· Dag 1: The isle of Portland
· Dag 2: The stunning beauty of Durdle Door
· Dag 3: Tyneham, Chapman's Pool en heel veel koeien
· Dag 4: Van Dancing Ledge tot Old Harry Rocks
· Dag 5: Dungeness

Walking the South West Coast Path: van Dancing Ledge naar Old Harry Rocks

Op dag 4 begon ik waar ik op dag drie had willen eindigen (Eindelijk! Dancing Ledge!).

De zon scheen (na een nacht regenen), dus verwacht u maar aan veel blauw. Het deed een beetje pijn aan mijn ogen, en het vloekte bijna met drie dagen grijzigheid, maar dat beetje warmte deed ook deugd en maakte alle plannen net iets haalbaarder. Alleen die modder had niet gemoeten. Geen valpartijen, vandaag, maar wel veel 'bijna' en op het eind van de dag voor het eerst pijnlijke enkels, al zaten die kilometers er ook voor iets tussen.

Maar er was dus zon! En de eerstvolgende drie uren ook eenzaamheid, maar zon, gasten, zon! Zo net voor kerst! Zalig.





Deel 1 van het plan van de dag! Vertrekken in Acton ① en recht naar zee, naar Dancing Ledge ②.



Het pad van gisteren zag er ook helemaal anders uit, zo met een warme ochtendzon. Daar in de verte ligt St Alban's Head en eindelijk, een kleine afdaling van mij verwijderd: Dancing Ledge!




Dancing Ledge is een oude groeve waar ze kalksteen ontgonnen. Je kan er blijkbaar coasteeren, iets waar we in Wales geweldig van hadden genoten, maar het geweld van de golven gaf mij daar toch niet veel zin in. Een sterke stroming en overal rotsen waar je tegenaan kan worden gegooid... Maar misschien ziet het in de zomer wel een pak aantrekkelijker uit. Die pool die telkens volliep... dat was wel iets. Maar misschien toch niet vandaag.




Van Dancing Ledge ging het naar de vuurtoren bij Anvil Point ③, mààr 4 kilometer verderop, maar 4 kilometer die ik me nog wel even zal herinneren. Want ja, ook vandaag waren er massaal veel koeien op de been waarvan sommigen niet van plan waren om van het pad af te gaan en de modder het niet altijd goed mogelijk maakte om alternatieven op te zoeken. Zoveel plaats en dan vast zitten op een pad? Ik had het zo onderhand wel gehad met koeien en modder, maar ik bereikte Anvil Point en het vlakbij gelegen Tilly Whim Caves zonder (aan)vallen.



Onderweg botste ik toevallig op een hert. Wel, dat hert had mij uiteraard al veel eerder in de gaten dan ik hem. U moet het doen met een telefoonfoto met een mini hert.







Tilly Whim Caves ④ is ook een groeve, maar volledig afgesloten wegens 'extreem gevaarlijk'. Alles is hier kalksteen en door de kracht van de zee en de insijpeling van bovenaf zijn landslips en andere 'afbrokkelingen' steeds mogelijk.







Na Anvil Point kwam ik op het grondgebied van Durlston Country Park en was ik maar wat blij dat ik dit poortje achter mij mocht dichttrekken. Het begin van de bewoonde wereld. Het einde van de koeien. Of toch for now.



Van daar wandelde ik door naar Durlston Head ⑤, waar je niet naast de 'Great Globe' kan kijken. Ik maakte even een praatje met de twee dolfijnspotters van dienst, bleef even meekijken, maar besliste dan dan Old Harry Rocks harder riep dan de dolfijnen en zette mijn tocht verder.






Verder naar Peveril Point ⑥, het zuidelijkste punt van Swanage Bay, met ook hier een National Coastwatch Institution Lookout en golven die krachtig beukten op de kaap.




Swanage Bay was het einde van wandeling 1. Normaal ging ik terug naar Acton stappen en daarna de auto nemen om tot Old Harry Rocks te rijden, maar de zon scheen nog steeds, het was nog maar middag en de benen waren goed, dus ik besliste om de baai af te lopen en de 3.5 miles naar Old Harry Rocks gewoon mee te nemen op deze wandeling. Alleen ligt Swanage aan zee en Old Harry Rocks achter een stevige heuvel, dus ik moest even rekenen om mezelf ervan te verzekeren dat ik ook werkelijk voor het donker terug in Acton kon geraken. Als alles volgens plan verliep moest ik er vòòr 14.00u geraken om voor het donker terug te zijn. Geen tijd om te strollen op de pier van Swanage, maar met stevige tred richting kliffen.




Old Harry Rocks bestaat uit drie kalkformaties, waaronder een stack, een stump en een arch. Het is een van de laatste haltes op het 630 miles lange South West Coast Path.

Over de rotsen doen verschillende legendes de ronde. Volgens de eerste sliep de duivel (ook gekend als 'Old Harry' op de rotsen. Een andere plaatselijke legende houdt dan weer vol dat de rotsen genoemd zijn naar Harry Paye, een beruchte piraat uit Poole, die zijn schip achter de rotsen verborg, terwijl hij wachtte op handelsschepen. Een derde legende heeft het over en 9e eeuwse viking raid die de mist in ging door een hevige storm en waarbij Earl Harold veranderde in een kalkstenen pijler.

Ze spreken in elk geval tot de verbeelding ook al zijn ze moeilijk te bekijken/fotograferen van bovenaf. Ideaal is om ze van op zee te zien, of met een drone. Misschien moet ik daar toch maar eens over nadenken als ik nog zo'n dingen doe.







En dan was het hoog tijd om de terugtocht aan te vatten. De laatste 10 km van de dag en ik zag het nog volledig zitten. Het stuk tot Swanage was een eitje. Zo goed als volledig bergaf met een mooie zon die al ferm aan het zakken was.




In Swanage liep ik nog even langs het Swanage Railway treinstation van waaruit stoomtreinen vertrekken naar Norden (met tussenstops in Herston Halt, Harman's Cross en Corfe Castle). Je hoort het gefluit van de locomotieven in de hele baai, dus niét gaan kijken was geen optie. Wie 18+ is kan zo'n locomotief ook zelf besturen. Dàt zouden ze hier wel een cool idee vinden, maar ik ga er wijselijk over zwijgen.





Tijd om meer te bekijken was er echt niet. De duisternis viel en ik had nog wel een mile of 3 pubic footpaths voor de boeg. Via de outskirts van Swanage vond ik vlot het pad dat me terug naar Acton zou brengen. Het zou me net niet lukken voor de zon onderging, maar ach wat, voor vijf kilometer draaide ik mijn hand niet om. Een uurtje stappen en dat was dat.

Dàt was uiteraard buiten de weiden met koeien gerekend. Public footpaths zijn geweldig, ik hoefde die hele tocht geen enkele weg te kruisen, maar dat betekent dat deze paden vaak ook dwars door weiden lopen. Weiden met koeien. Of schapen. Of pony's. Of alpaca's (I kid you not!). Vallende duisternis in combinatie met modderige weiden mét dieren is niet mijn favoriete soort wandeling. Op het einde was het toch een beetje eng, en was ik doodcontent om terug in de bewoonde wereld te zijn. Als beloning had ik nog een hinde te zien gekregen, duwden mijn gastheren mij een kop thee in mijn handen en na een warm bad wachtte mij een bed waar ik de rest van de avond amper nog uit kwam. Na 37421 stappen, ofte 26 kilometer, was dat wel gepermitteerd. Niet?

Zin in meer South West Coast Path?
· Tyneham, Chapman's Pool en heel veel koeien
· The stunning beauty of Durdle Door
· The isle of Portland