Bemodderd.
Met een kleine schrik voor koeien.
Fysiek moe.
Maar mentaal opgeladen en ontzettend gelukkig.



Voor wie het interesseert, nog wat praktische info:
· Ik boekte een trein via Eurotunnel. Die brengt je in nog geen half uur van Calais naar Folkestone. Het is een geweldig systeem met nummerplaatherkenning, waardoor je snel kan inchecken en - als je heel erg vroeg bent - vaak ook de keuze krijgt om een andere trein te nemen.
· Logeerplaatsen vond ik via AirBnB. De criteria waren deze keer: private room + private parking space + WiFi en uiteraard ook niet mijlenver van het South West Coast Path. Ik koos bewust voor verscheidenheid. Een gepensioneerde leerkracht kunstgeschiedenis, een koppel met kinderen en een homokoppel. Elke avond andere, boeiende gesprekken. Een aanrader!
· Net zoals in Wales redde ik het opnieuw zonder OS map. Om de trajecten uit te stippelen baseerde ik me op de handige wandelingen die ik via de website van South West Coast Path vond.
· De kaart die ik via maps.me had gedownload was menig keer een geruststelling, vooral als het donker werd en het een beetje zoeken was naar de juiste richting. De app geeft precies aan waar je bent, duidt met een pijl je looprichting aan en wijst zelfs dìe hoek van de wei aan waar het poortje zit, dus gedetailleerd: check!
In maps.me kan je ook je huidige locatie aanduiden op de kaart. Héél interessant als je je auto ergens in the middle of nowhere parkeert. Zo wandel je vlot en zonder piekeren terug.
· een zware powerbank was een goede investering. Het nadeel van maps.me is dat het batterij vreet. Een powerbank komt op dagwandelingen dus goed van pas.
· Ik had op voorhand wat schrik voor de kou, maar dat bleek onnodig. Op sommige dagen droeg ik 4 lagen kledij + een jas en was dat maar net goed, op andere dagen redde ik het met 2 lagen en een jas. Altijd, altijd, altijd een muts en handschoenen en - dat weet ik nu - scheelt een pak om niet af te koelen. Niet geweldig fashionable, maar wél enorm aan te raden.
· Volgende keer neem ik wandelstokken mee. Dat was het enige dat ik echt miste. Op een kleiondergrond verliezen je schoenen snel grip en ik ben menig keer - gelukkig zacht - in aanraking gekomen met de - natte, jup - ondergrond.
· Die wandelschoenen bleken trouwens toppers. Ik heb dat jarenlang verfoeid (wegens gewoon spuuglelijk), maar deze hebben mijn voeten 75 kilometer lang droog gehouden, ook al stond ik enkeldiep in (zee)water, modder, of cow dung (I kid you not).
· Nog uitrusting: deze Forclaz touch onderhandschoenen die je niet hoeft uit te trekken als je je telefoon wil bedienen. Topgerief en werkt in tegenstelling tot mijn gewone handschoenen perfect! Onmisbaar als je je telefoon als kaart gebruikt en ook fijn als je onderuit gaat of je je een weg door braamstruiken moet banen...
· Ook dit wollen truitje - toptip van Annelyse, zoveel maanden terug - was een gemak. Even uitwaaien 's avonds en de geur was er inderdaad uit.
· Public Footpaths zijn een geweldige uitvinding en loodsen je achter woonwijken en door weiden recht naar je doel zonder dat je op straat moet wandelen (waar er vaak geen stoep is). Niet voor wie blokkeert bij het idee dat je misschien wel een horde koeien achter je aan krijgt.
· Vergeet de juiste stekker niet! Ik had er twee om mijn telefoon, MacBook, fototoestel en powerbank aan op te laden. In de auto heb ik ook een stekker om mijn telefoon aan op te laden, handig als je je telefoon als navigatiesysteem gebruikt.
· Voorzie voldoende kleingeld om parkeermeters te voeden. Op 'toeristische' plekken als Durdle Door, Lulworth Cove, Chesil Beach, Portland Bill en wellicht nog vele andere moet je betalen. Hier vond ik heel wat info en natuurlijk is TripAdvisor ook een geweldige bron van praktische informatie.
Wat sleepte ik allemaal mee?
Geen rugzak voor mij, wel een Freitag messenger die je om je middel kan vastmaken, waardoor het gewicht niet op mijn schouders rust. Ik gebruik die al jaren en ik ben er nog elke dag (en zeker bij lange wandelingen én op de fiets) ongelofelijk blij mee. Ik kan de tas ook met een ruk van mijn rug naar mijn buik trekken, wat handig is om te wisselen van toestel of van lens. Want ja, de Freitag zat vooral vol met fotomateriaal, de powerbank, en dan nog water, proviand om de dag door te komen en een hoofdlamp, mocht ik onverwachts toch in het donker mijn weg moeten zoeken. Verder was ik niet zo geweldig geëquipeerd, maar met een beetje gezond verstand kom je ook al een heel eind.
Hoe vind je al die plaatsen?
Ik kreeg een paar keer de vraag hoe ik al die plekken toch steeds weer vind. Wel, ik mix mijn liefde voor zee/water met mijn even al grote liefde voor de UK en vertrek meestal van iets wat ik op Instagram heb gezien of las in een tijdschrift of online. Dan kijk ik wat er in de buurt te vinden is. Websites als Visit Dorset zijn ideaal om van te vertrekken. Voor het wandelen baseerde ik mij volledig op de voorgestelde wandelingen van deze website en paste die dan aan volgens mijn eigen routeplanning. Wil je effectief dingen bezoeken, dan zijn de sites van The National Trust of English Heritage een goed vertrekpunt.
Voor de zwemmers onder ons: ook altijd eens Wild Swimming checken!



Is dat niet eenzaam?
Dat alleen zijn, dat was onvoorstelbaar geweldig. Niet dat reizen met mijn gezin niet geweldig is, maar het is anders. Als je - zoals ik - volop wil fotograferen is het fijn om met niemand rekening te moeten houden. He who knows me best zei daarover: 'jij zou daar eigenlijk je beroep van moeten kunnen maken' en hij heeft gelijk. Nooit voel ik me vrijer en gelukkiger dan wanneer ik er in mijn eentje op uit kan om foto's te maken.
Alleen op pad zijn heeft ook het voordeel dat je sneller aangesproken wordt door andere wandelaars. Als koppel blijf je toch meer onder elkaar. Zelf vond ik het ook gemakkelijker om andere mensen aan te spreken en ik vond het eigenlijk best fijn om bij de mensen thuis een hele avond in de woonkamer te zitten, te babbelen over mijn plannen en te luisteren naar hun tips.
En wat met het weer?
Toegegeven, ik had op voorhand gehoopt wat meer sunsets te zien. Op 1 dag na, niets daarvan! Heel veel wolken, zo goed als elke dag regen (motregen meestal) en een strakke wind, dat is wat ik kreeg. Klagen doe ik zeker niet. De wolkenluchten waren fotogeniek, de regen hield nog meer mensen binnen en de wind... tja, dat was nu eenmaal zo. Ik kreeg geen stortregens over mij heen en dat was al heel wat. Bovendien was het ook rond de 10°C, waardoor mijn grootste schrik - de kou - al meteen geen punt was. Als ik dan toch buiten ben, dan heb ik liever een beetje motregen dan vriestemperaturen. En al die sombere foto's... oh, wat ik hou ik daar toch van.
En ook: ik was buiten, ik was vrij, ik had vakantie in het land waar ik me het meest thuis voel. Wat had ik te klagen over een beetje regen? Als ik zon had gewild, dan was ik beter naar een zuiders eiland gevlogen. Toch?
Komt er een vervolg?
Ja! Binnenkort!
Voor al uw tips in verband met bergwandelingen maken op je eentje of kamperen bij 0 graden, een adres! En hou u vooral niet in. Ik ben geen ervaren kampeerder. Dus, wat heb ik nodig om niet aan de grond vast te vriezen? Hoe hou ik me warm, 's nachts? Ga ik me dat gigantisch beklagen of zijn er onder jullie nog die hun hand niet omdraaien voor wat frisse nachten?
Wie contacten heeft in de Highlands of op Skye, laat het me weten. It's a long shot, but you never know.
Rest mij dan alleen nog ferm veel mensen te bedanken.
· mijn wederhelft, in eerste plaats, omdat ik zomaar de boel de boel mag laten en hij ondertussen ons huishouden runt.
· mijn schoonmoeder, voor het bijspringen.
· de mensen bij wie ik logeerde, voor de warme ontvangst en de inspirerende gesprekken.
· Walkie Talkie, voor het regelen van de Decathlon gear waar ik verdraaid content van was. Niet koud, geen natte voeten, nét wat ik wou. Dikke merci!
De volledige trip kan je hier meebeleven:
· Dag 1: The isle of Portland
· Dag 2: The stunning beauty of Durdle Door
· Dag 3: Tyneham, Chapman's Pool en heel veel koeien
· Dag 4: Van Dancing Ledge tot Old Harry Rocks
· Dag 5: Dungeness