Walking the South West Coast Path: een spookdorp, modder en way too many cows

Vandaag week zowat alles af van wat ik had voorzien, maar ik merkte dat ik op mijn eentje een kei ben in on-the-spot beslissingen nemen. Geen twijfel, gewoon gaan. Terwijl het de vorige twee dagen zo vlot liep, ging nu alles zo'n beetje de mist in. Dat mag u voor het dagdeel tot 10.00u gerust letterlijk nemen. Het was een dag van keuzes maken, aanpassen en knopen doorhakken om niet helemaal te flippen op de weersomstandigheden en het idee dat er echt geen levende ziel was in een wel zeer wijde omtrek.


Toegegeven, het was ook geen weer om een hond door te jagen, maar een mens rijdt geen 500 kilometer om dan een dag op de kamer te zitten kniezen over het weer. (Gesteld dat ik een kamer had, that is, want ik moest AirBnB-gewijs 8 dakloze uren zien te overbruggen.) De enige optie: naar buiten! De schoenen hadden al bewezen dat ze een paar golven zeewater de baas konden en mijn jas was als een eendenvacht. So far so good qua materiaal, én ik had goed geslapen, dus zat er niets anders op dan het weer te trotseren.


De AirBnB gastheer had mij een car park aangeraden op de top van Povington Hill ①, van waar ik een geweldig uitzicht had moeten hebben. Ik reed er vlot naartoe, maar eens boven was het wel duidelijk dat er van dat uitzicht niets in huis ging komen. In de vallei hing een dikke mist.




Boven die mist waaide het zo hard dat ik serieus schrik had dat de auto ging omgewaaid zijn als ik terugkwam (hallo, drama!). Na een minuutje naar het weer kijken had ik niet alleen schrik voor de auto, maar ook voor mezelf (welcome back, gezond verstand!). Het hielp ook niet dat de wandeling (zoals zoveel wandelingen in de buurt) door militair domein liep en dat er om de haverklap bordjes stonden met meldingen over tanks, gun shots en explosieven. Er werd in deze periode dan wel niet geoefend, maar erg geruststellend vond ik dat niet.

Naar beneden dan maar, waar er wel iets te zien was.




Stilaan kwam Tyneham ② in het zicht, daar ergens tussen de bomen.



Tyneham is sinds de tweede wereldoorlog een spookdorp waar alleen de kerk en het schooltje nog een dak hebben en dat verder enkel uit ruïnes bestaat. Het leger zette tijdens WOI een kamp op in de streek, want met de komst van 'de tank' hadden ze een groot gebied nodig waar ze konden oefenen. De evolutie in wapens in WO2 leidde ertoe dat er een nog groter oefengebied nodig was en zo werden verschillende dorpen in de buurt opgeëist. Hoewel de actie tijdelijk leek kwamen de bewoners nooit meer terug.







They left a notice pinned to the door of the church: 'Please treat the church and houses with care; we have given up our homes where many of us lived for generations to help win the war to keep men free. We shall return one day and thank you for treating the village kindly.'






Het car park in Tyneham was helemaal leeg. Gelukkig hing er in het dorp geen mist en was het regenen ook gestopt. Toch voelde het een beetje raar om er alleen rond te lopen. Als er plots iemand voor me had gestaan had ik vast gegild.

Het schoolgebouw was ingericht als museum. Wel fijn om de oude versie van mijn Falcon koppen daar te zien.







Toen ik het dorp was rondgelopen en het schooltje had bezocht scheen waarachtig de zon! Deze wandeling stond op de planning en hoewel de richting in het dorp stond aangegeven raakte ik al na een kwartier min of meer de weg kwijt. Min of meer, want eigenlijk was ik de weg niet kwijt, maar durfde ik gewoon niet door te stappen, militair gebied en al. Boodschappen als 'Military firing range: keep out' en 'Danger! Do not touch any military debris, it may explode and kill you' droegen ook niet bij tot veel vertrouwen om van het pad af te gaan. Geen Flower's Barrow ③ dan maar, of enkel vanuit de verte, en via de andere kant naar Worbarrow Bay ④.





Eens aan zee beklom ik een zeer gladde (regen + kleigrond, joy!) Worbarrow Tout ⑤ van waarop ik wat foto's van Worbarrow Bay aan de ene kant en Pondfield Cove aan de andere kant maakte. Erg gerust was ik daarboven niet, want het waaide nog altijd enorm hard. Terug beneden geraken bleek - zoals ik al had gedacht - een hele onderneming die ik alweer niet zonder vallen afsloot. Gelukkig ook deze keer zonder veel erg. Niets voor niets!














Terug aan de auto begon het weer te regenen. Lunchen dan maar en doorrijden naar Corfe Castle waar ik nagenoeg droog door het stadje wandelde en een kijkje ging nemen bij de ingang van het kasteel.






Veel tijd had ik niet, want ik had nog een andere wandeling gepland. Ik was duidelijk vergeten dat bovenaan de beschrijving stond: "Challenging - The path is steep and can be slippery, and the headland is exposed if the wind is strong." Ik heb het geweten. Het juiste car park ① vinden bleek al een uitdaging wegens 'hoe rijd je in godsnaam naar een plek waar de straten geen namen hebben en je enkel weiden hebt om je op te oriënteren?'. Ik vond het uiteindelijk toch, maar het was - again - helemaal verlaten. De tweede hindernis, 'vind de weg om op het coast path te komen' nam ik ook, weliswaar ook niet zonder enige moeite. Dat het hier niet echt toeristisch is hoef ik u waarschijnlijk niet meer te zeggen.



Ik trok mijn ondertussen flink bemodderde schoenen aan en ging op weg, de heuvel af, richting zee. De afdaling naar Chapman's Pool ② was één lange modderglijbaan op de plaatsen waar er geen trappen waren gemaakt. Hoe dat gaat? Glijden en schuiven en aan elke voet vijf kilo klei meeslepen. Dat gaat dus voor geen meter en ik stopte vaker dan dat ik stapte. Na een klein half uur zag ik een man met wandelstokken moeizaam naar boven komen en besliste ik dat ik ook content was met foto's van halverwege. Moét ik per sé tot aan de baai? Hm. Misschien toch niet in dit weer. Het was zo'n dag waarop je amper zag waar de zee stopte en de lucht begon.






Terug naar boven dan maar. Alweer geen lachertje en al bij al mààr 1 keer gevallen. De wandelaar had ik laten voorgaan en liep even voor mij uit richting St Alban's Head ③. De zichten waren geweldig, de hellingen helaas ook. Steil naar beneden en dus ook weer steil omhoog. Bijna-gevallen: ontelbare keren.



St Albans's Head is het meest zuidelijke punt van het Purbeck peninsula. Je vindt er St Aldhelm's Chapel, in de 13e eeuw gebouwd door de Noormannen, een uitkijkpost van de National Coastwatch Institution en het radar memorial als herinnering aan de ontwikkeling van de radar tijdens WOII. Van op de kliffen: 108 meter recht naar beneden. Stevig windje ook, daar.







Ondanks de mist en het sombere winterlicht was het toch een afwisselende wandeling. Langs de kustlijn zijn er namelijk overal groeves, zoals Winspit ④ en Seacombe ⑤, die er verlaten bijlagen. Beetje creepy wel op een donkere dag en na Tyneham 's ochtends voelde ik mij niet zo geroepen om daar in mijn eentje rond te dolen. Er zit duidelijk een limiet op de portie courage die ik op een dag kan opbrengen.





Ondertussen was ik alweer een paar keer tegen de vlakte gegaan op de slijkerige stukken. Een keer in een mooie modderplas... De schoenen gaven gelukkig geen kik en ik kon met droge voeten en een natte bil de wandeling voortzetten. Note to self: banjer gerust dwars door de modder, dat is 99,99% van de tijd veiliger dan op een stukje helling te staan dat dan toch niet zo stabiel blijkt te zijn.

Door alle uitdagingen was de dag ook redelijk ver gevorderd toen ik Seacombe Quarry bereikte. Op de kortste dag van het jaar ging de zon nog voor 16.00u onder. Ik wilde eigenlijk nog doorsteken naar Dancing Ledge ⑥, en begon aan de klim, maar moest toen opnieuw door een wei met koeien en hm... mijn courage was nu echt wel helemaal op. Een uur daarvoor had ik namelijk een koe of 20 achter mij aan gehad en dat wilde ik nu niet bepaald nog een keer meemaken en al helemaal niet bergop.



Na een minuut of vijf twijfelen (en vooral hopen dat de wandelaar die in de quarry foto's aan het maken was mij weer ging inhalen, niet dus) paste ik de route alweer aan en stak door naar Worth Matravers ⑦, een werkelijk schilderachtig klein dorpje dat er op-en-top Engels uitziet.

Het was flink donker toen ik mijn modderbroek uitstroopte in de koffer van de auto.

Het was pikdonker toen ik in sweatpants aanbelde bij mijn AirBnB gastheer in Acton en hij in pyjamabroek de deur opendeed.

Naar goede Britse gewoonte excuseerden we ons tegelijk voor zoveel sjofelheid.

En toen overviel me een gevoel van vermoeidheid. Ik was safe. Ik had modder, koeien, eenzaamheid en duisternis gehad. Ik had veel moeten wijzigen, veel moeten beslissen, maar ik kon het en alles was ok.



Gedachten van de dag:
· wandelingen op kleigrond zonder wandelstokken: big no-no
· duizend maal dank voor maps.me die me geen seconde in de steek liet en voorkwam dat ik echt panikeerde bij zoveel eenzaamheid en vallende duisternis
· powerbanks zijn geweldige uitvindingen
· vast nog nooit zo vaak gevallen als vandaag
· ook vast nog nooit zoveel modder meegesleept als vandaag
· mag het morgen iets zonniger en iets minder eenzaam?



Zin in meer South West Coast Path?
· The stunning beauty of Durdle Door
· The isle of Portland