Ik ga al eens graag een klein uitdaginkje met mezelf aan. Ik kan me nog levendig herinneren dat ik als kind ook volop dacht in termen van "als ik dit doe/haal/bereik, dan ... ". In de sportmindset waar ik toen in zat kwam dat goed van pas, maar het sleet er toch wat uit. De afgelopen vijftien jaar was het leven dan ook al uitdagend genoeg met werken, verbouwen, kinderen opvoeden, een blog uitbouwen, boeken schrijven, en ook nog eens sociaal actief zijn. Ik deed dat allemaal met plezier, maar aan erg persoonlijke uitdagingen wilde ik me niet wagen. Er waren immers al genoeg bordjes in de lucht te houden.

Tot dan. Tot het moment dat ik dacht: 'fuck it, ik doe het toch'. Dat dat kan in ons gezin, daar moet ik mijn pollekes voor kussen, ik weet dat. Maar ik was weg. Onverwachts. Midden in de winter en helemaal alleen. En hoewel ik dat doodgraag wilde, had ik daar op voorhand toch wat stress over. Ik lachte dat zelf weg, want mens, hoe tegenstrijdig kan je zijn? Uitdaging 1 was geboren.

Ik kan me voorstellen dat sommigen dat egoïstisch vinden, zo even uw gezin laten voor wat het is om alleen op reis te gaan. Edoch, er zitten er ook een aantal positieve kanten aan. En niet alleen voor mezelf.

Uiteraard doe ik dit in eerste instantie voor mezelf, we gaan daar niet flauw over doen. We gaan ook niet flauw doen over het feit dat ik een jas kreeg van Decathlon, en eerder ook al eens schoenen. Ik ben daar blij mee. Ontzettend. Maar voor de rest zijn het toch mijn eigen zuurverdiende centen die ik tegen zo'n reis aangooi. Dus bij deze counter ik even de vragen die ik de afgelopen weken meermaals kreeg, genre: "Schrijf je dat voor iemand? Wat ga je daarmee doen? Wat is de bedoeling?"

Er is geen bedoeling. Ik reis enkel en alleen voor mezelf.
Ik reis omdat ik het wil. Omdat ik van het land hou, van de streek, van de mensen. Omdat ik tijd wil voor mezelf en nieuwe dingen wil ontdekken. Omdat ik een hele dag wil kunnen fotograferen zonder dat ik mij zorgen moet maken over kinderen wiens geduld danig op de proef wordt gesteld. Nogal egoïstisch, als je het zo bekijkt. Ik wil alleen zijn en zij mogen niet mee. Auw.

Anderzijds wil ik diezelfde kinderen ook meegeven dat je - als de situatie het toelaat - niet vies moet zijn van een uitdaginkje. Dat je best wel schrik mag hebben voor iets, maar dat alles goed komt als je het echt wil. Dat je je dromen mag najagen en ook binnen een gezin niet noodzakelijk alles samen moet doen. Dat je jezelf mag ontplooien. Excuus, moét ontplooien. Dat je kansen moet grijpen, dat vooral.
Mijn oudste stuurde mij in New York volop berichten en leefde keihard mee. Ook nu gaf hij aan dat hij mee wilde, wat met school nogal moeilijk was en wat dan weer aan het doel van de reis voorbijschoot, maar jongen, ga over een paar jaar maar alleen met je vrienden de wereld ontdekken. En zolang jij met je oude moeder mee wil, dan regelen we dat.

Maar die nieuwe uitdaging met mezelf, waar zit die dan in, vraag je je misschien ondertussen wel af. Wel. Deel 1 van de uitdaging was het 'alleen zijn' overwinnen. In Dorset leefde ik 5 dagen buiten, meestal in mijn eentje, met hier en daar eens een woord van een vreemde. Dat lukte geweldig goed. Ik genoot met volle teugen. Enter deel 2.

In Schotland ga ik nog meer en ook langer alleen zijn. Minder online ook. Van de 7 nachten heb ik voorlopig maar 2 nachten een dak boven mijn hoofd. De rest is kamperen. Gezien de meeste campsites nog gesloten zijn (het sneeuwt nog af en toe, blijkbaar) wordt het dus een combinatie van wildkamperen en een occasionele camping. Dat is het plan. De uitdaging zit hem nu volop in het (kunnen) vinden van een geschikte plek om mijn tent op te slaan en in oplossingen bedenken in omstandigheden waar ik geen vat op heb. Regen, sneeuw, wind, het landschap, de duisternis, de eenzaamheid... Ga ik niet compleet flippen in dat tentje? Ga ik überhaupt wel een oog dichtdoen? That remains to be seen. Voorlopig houdt het mij 's nachts geweldig bezig en denk ik meer dan eens: 'Oh woman, moet dat nu echt?' Maar ja, ik wil dat graag en nu is het moment en terugkrabbelen is niet zo mijn ding.

Dus... Wish me well. Ik hoop alvast op brave koeien en de afwezigheid van allerhande nachtelijke avonturen.

Het is aftellen tot ik weer rijtje sta te schuiven bij de eerste trein in Calais. *geeuw*

En voor de rest volop #excited!

Erop uit: Leffrinckoucke

Het wordt een beetje een traditie om na alle getafel van Kerst de frisse buitenlucht op te zoeken. Vorig jaar reden we naar Nieuwvliet, deze keer kozen we op boxing day voor het andere uiteinde van de Belgische kust: Leffrinckoucke.

Waarom zover rijden vraagt u zich misschien af? Wat valt daar nu te beleven? Wel, u weet onderhand wel dat deze moeder graag het aangename aan het nuttige koppelt. Een beetje natuur, een beetje cultuur, een beetje fotograferen (ik), een beetje energie kwijtraken (zij).

De Batterie de Zuydcoote passeerde ooit in mijn Flickr feed en stond sinds die dag redelijk bovenaan in mijn imaginaire lijstje 'te bezoeken plekken' dat met de maand grotere dimensies lijkt aan te nemen.

Zo af en toe slaag ik er ook in om effectief iets af te vinken.

Ik kon al niet klagen in 2016, met Etretat, Rotterdam, Biarritz, New York en de topmaand december, met Durdle Door en al die geweldige plekken daarrond. Nu dus Leffrinckoucke.

Gelukkig neemt het verzet stilaan ook af als we aankondigen dat we een dag 'gaan wandelen'. Ze weten zo onderhand wel dat ik hen geen uren langs een rechte baan ga slepen en dat er altijd wel iets te zien of te beleven valt.


Dat ik meer op mijn blote knieën moet voor zoveel bereidwilligheid bij mijn huisgenoten, dat denk ik soms. Je zal maar een moeder hebben die je liefst in de winter in de bijtende kou over een strand sleept.




Het was kerstvakantie.
Zonnig, maar koud.
Niet ijskoud, maar wel met een snijdende wind.

Sommige kindjes die geen wanten willen dragen gaan daar dan een beetje over zeuren.
Sommige kindjes zijn dan als hondjes die worden uitgelaten.
Sommige kindjes willen over alles discussiëren.
Over kunst, bijvoorbeeld, of over geschiedenis.
Blijkbaar horen ouders ook echt alles te weten.
Sommige kindjes denken vooral aan warme chocolademelk.
En dat is ook goed.




Over die geschiedenis wist ik gelukkig wel wat, voorbereid en al *kuch*. De bunkers zijn geen Duitse bunkers, maar werden door de Fransen gebouwd op het einde van de 19e eeuw. Beter dan Wikipedia kan ik het niet zeggen: "Na het einde van de rampzalige Frans-Duitse Oorlog van 1870-1871 werd besloten een serie versterkingen langs de hele Franse grens aan te leggen. De Franse generaal Séré de Rivières zorgde voor het hoofdontwerp en tussen 1875 en 1885 werden 196 forten, 58 kleine werken en 278 batterijen gebouwd. De Batterij van Zuydcoote ligt het meest westelijk en had tot doel een belangrijke vaarroute van en naar de havenstad Duinkerke te beschermen. In zee liggen veel zandbanken evenwijdig aan de kust en schepen moesten enige tijd langs de kust varen om de haven te bereiken."







De meeste bunkers zijn stevig gehavend, maar ook kunstig bewerkt. Toegegeven, de een al kunstiger dan de ander, maar over smaak valt niet te discussiëren. Wij weten graffiti wel te appreciëren.



Ook al moet je wat voorzichtig zijn, ze zijn heel uitnodigend voor kinderen die graag klimmen en klauteren.







Meer richting Duinkerke vind je een bunker die volledig bekleed is met stukken spiegels. Het is het werk van Anonyme die ons met zijn project Réfléchir wil laten nadenken. De gedachtengang erachter kan je hier lezen.







Praktisch:

Wij parkeerden aan de Chemin du Fort. Er is een grote parkeerplaats voorzien. Van daar loopt een wandelpad (Chemin de la Batterie) door de duinen die je rechtstreeks naar de Batterie de Zuydcoote brengt.

Tip:

Wil je deze uitstap graag combineren met iets anders, dan staat dit ook nog op ons lijstje:

· Le Blockhouse in Eperleques: gaat pas terug open in maart en is dan enkel open op zondag.
· Musée Dunkerque 1940: is tot midden 2017 gesloten.
· Le réserve naturelle du platter d'oye