Tot dan. Tot het moment dat ik dacht: 'fuck it, ik doe het toch'. Dat dat kan in ons gezin, daar moet ik mijn pollekes voor kussen, ik weet dat. Maar ik was weg. Onverwachts. Midden in de winter en helemaal alleen. En hoewel ik dat doodgraag wilde, had ik daar op voorhand toch wat stress over. Ik lachte dat zelf weg, want mens, hoe tegenstrijdig kan je zijn? Uitdaging 1 was geboren.
Ik kan me voorstellen dat sommigen dat egoïstisch vinden, zo even uw gezin laten voor wat het is om alleen op reis te gaan. Edoch, er zitten er ook een aantal positieve kanten aan. En niet alleen voor mezelf.
Uiteraard doe ik dit in eerste instantie voor mezelf, we gaan daar niet flauw over doen. We gaan ook niet flauw doen over het feit dat ik een jas kreeg van Decathlon, en eerder ook al eens schoenen. Ik ben daar blij mee. Ontzettend. Maar voor de rest zijn het toch mijn eigen zuurverdiende centen die ik tegen zo'n reis aangooi. Dus bij deze counter ik even de vragen die ik de afgelopen weken meermaals kreeg, genre: "Schrijf je dat voor iemand? Wat ga je daarmee doen? Wat is de bedoeling?"
Ik reis omdat ik het wil. Omdat ik van het land hou, van de streek, van de mensen. Omdat ik tijd wil voor mezelf en nieuwe dingen wil ontdekken. Omdat ik een hele dag wil kunnen fotograferen zonder dat ik mij zorgen moet maken over kinderen wiens geduld danig op de proef wordt gesteld. Nogal egoïstisch, als je het zo bekijkt. Ik wil alleen zijn en zij mogen niet mee. Auw.
Anderzijds wil ik diezelfde kinderen ook meegeven dat je - als de situatie het toelaat - niet vies moet zijn van een uitdaginkje. Dat je best wel schrik mag hebben voor iets, maar dat alles goed komt als je het echt wil. Dat je je dromen mag najagen en ook binnen een gezin niet noodzakelijk alles samen moet doen. Dat je jezelf mag ontplooien. Excuus, moét ontplooien. Dat je kansen moet grijpen, dat vooral.
Mijn oudste stuurde mij in New York volop berichten en leefde keihard mee. Ook nu gaf hij aan dat hij mee wilde, wat met school nogal moeilijk was en wat dan weer aan het doel van de reis voorbijschoot, maar jongen, ga over een paar jaar maar alleen met je vrienden de wereld ontdekken. En zolang jij met je oude moeder mee wil, dan regelen we dat.
Maar die nieuwe uitdaging met mezelf, waar zit die dan in, vraag je je misschien ondertussen wel af. Wel. Deel 1 van de uitdaging was het 'alleen zijn' overwinnen. In Dorset leefde ik 5 dagen buiten, meestal in mijn eentje, met hier en daar eens een woord van een vreemde. Dat lukte geweldig goed. Ik genoot met volle teugen. Enter deel 2.
In Schotland ga ik nog meer en ook langer alleen zijn. Minder online ook. Van de 7 nachten heb ik voorlopig maar 2 nachten een dak boven mijn hoofd. De rest is kamperen. Gezien de meeste campsites nog gesloten zijn (het sneeuwt nog af en toe, blijkbaar) wordt het dus een combinatie van wildkamperen en een occasionele camping. Dat is het plan. De uitdaging zit hem nu volop in het (kunnen) vinden van een geschikte plek om mijn tent op te slaan en in oplossingen bedenken in omstandigheden waar ik geen vat op heb. Regen, sneeuw, wind, het landschap, de duisternis, de eenzaamheid... Ga ik niet compleet flippen in dat tentje? Ga ik überhaupt wel een oog dichtdoen? That remains to be seen. Voorlopig houdt het mij 's nachts geweldig bezig en denk ik meer dan eens: 'Oh woman, moet dat nu echt?' Maar ja, ik wil dat graag en nu is het moment en terugkrabbelen is niet zo mijn ding.
Dus... Wish me well. Ik hoop alvast op brave koeien en de afwezigheid van allerhande nachtelijke avonturen.
Het is aftellen tot ik weer rijtje sta te schuiven bij de eerste trein in Calais. *geeuw*
En voor de rest volop #excited!
