Ons vertrekpunt is nogal vaak Fort Napoleon. Omdat het strand daar groter en minder druk is. Omdat we het combineren met een tentoonstelling in het fort. Omdat we dan met de veerboot naar 'de overkant' kunnen varen. En terug. Deze keer was het scenario niet anders.
We wandelden een stukje van de nieuwe Crystal Ship wandeling. Een stukje maar. Dingen die mooi zijn verdienen meerdere bezoeken. Niet te gulzig zijn en de kroost met mondjesmaat kunst voeden. Dat werkt bij ons en tot nu slikken ze het allemaal gewillig. Het kind met het fenomenale visuele geheugen wist de werken die vorig jaar in the picture stonden uiteraard met zijn ogen dicht te vinden. Dus deden we af en toe ook een ommetje om een werk van vorig jaar mee te pikken. Het krantje dat we bij de Toeristische Dienst kregen (en dat je op eenvoudig verzoek ook hier kunt aanvragen) vermeldt zowel de nieuwe werken als de grote werken van 2016. Ik heb het wel voor Strook. Dat is altijd al zo geweest, dus het is extra fijn om te zien dat hij er bij is in 2017.
Maar er zijn nog zoveel andere werken die ik zeker wil gaan bekijken. Met stip op 1 is deze van Axel Void en zeker ook deze van Henrik Aarrestad Uldalen en de werken van Levalet.
Een fijn concept, dat dit jaar gelukkig wordt herhaald, zijn de 'kleinere' werken die her in der in de stad opduiken. Jaune is er weer bij, maar deze keer ga ik heel hard proberen alles van Outings Project proberen op te sporen. Nogal fan van hun concept 'Moved from museums walls to the streets'.
Mijn favoriet van 2016 (naast de grote Roa, en ja, Pol Cosmo, ook je insecten) is toch wel Isaak Cordal. Jammer dat er al heel wat beeldjes zijn verdwenen. Deze hangt gelukkig ver buiten het bereik van grijpgrage handen.
Na een rondje veerpont-wandelen-strand-wandelen-veerpont waren we terug aan Fort Napoleon. We hadden 's ochtends al schoten gehoord en het reenactment spektakel bleek nog steeds niet gedaan. Sommige kindertjes gaan dan helemaal op in het verkleden en het spektakel. Sommige kindertjes steken dan een pleidooi af over schieten en onverantwoorde volwassenen. Sommige kindertjes vinden het allemaal best ok en steken hun vingers in hun oren om de boel gade te slaan.
En dan... eindelijk... De Waanzinnige Boomhut. Iets waar O al een eind reikhalzend had naar uitgekeken. We waren best al vaak in Fort Napoleon, de locatie is dus verre van nieuw, maar met deze tentoonstelling hebben ze zich toch weer geweldig goed geamuseerd. Dat er veel variatie zit in de activiteiten draagt daar enorm toe bij. Het is denken, verzinnen, tekenen, tellen, knutselen, klimmen en zoeken allemaal in een. Zelfs de puber wou een boekje en bleek nog het fanatiekst van allemaal bij het uitvoeren/afwerken van de opdrachten. Alweer een aanrader, al huppelden wij daar als volwassenen eigenlijk maar gewoon achter de drie aan.
En natuurlijk was er ook tijd voor zee.
Even kijken of het niet te koud is...
Euh... Misschien toch nog een beetje. Geen natte broeken dus deze keer.
Een dansje doen voor een goed bevolkt strand (en ondertussen een zeehond spotten, hij kan dat).
Of gewoon wat paraderen en voor de rest van de tijd niet van je moeder haar zijde wijken. Als je bijna 12 bent en je moet voor het eerst in je leven wennen aan een voltijds werkende moeder, dan is dat toegestaan.
Meer info over The Crystal Ship vind je bij Visit Oostende of op de website van The Crystal Ship zelf.
Onze impressies in 2016 kan je hier lezen.
