Met drie uur slaap op de teller piekte het een beetje toen de wekker om 02.30u afliep. We hadden dan wel niet de eerste trein richting UK geboekt, het was precies toch een beetje vroeger dan ik in mijn hoofd had. Maar aangezien every cloud een silver lining heeft: om 06.00u stonden we al aan de overkant en dan was het maar goed 300 kilometer meer voor onze Welshe vakantie echt van start kon gaan.

Op voorhand hadden we uiteraard al eens gekeken wat we wilden bezoeken. Met het weer in gedachten zijn backup plannen waar een dak involved is altijd handig. Veel monumenten - voornamelijk die zonder dak - zijn gratis te bezoeken. Grotere kastelen of abdijen kosten snel £15-£20 voor een gezin. De keuze voor een jaarabonnement van £73 was dus snel gemaakt. We maakten ons ter plaatse lid, waardoor we om de een of andere reden nog een korting van £10 kregen. En of we van ons lidmaatschap gebruik hebben gemaakt!



Chepstow Castle was op papier een vraagteken wegens 'zaterdag en mogelijks heel druk' en 'misschien toch niet zo de moeite', maar dat laatste moet ik echt wel herzien. De drie gaven allemaal - los van elkaar - aan dat het een 'heel leuk kasteel' is en zo'n spontane commentaar is voor ons toch wel dé graadmeter van een geslaagd bezoek. We dachten bovendien dat 2 uur héél ruim zou zijn voor een kasteelbezoek en ook dat bleek een beetje een misrekening. Onze twee uur waren zo om en dan hadden we zelfs de demonstratie van de valkenier nog gemist. Achteraf bleek ook dat er een app was waarmee je draken kon vangen à la Pokemon en volgde een smeekbede om Chepstow nog eens opnieuw te bezoeken. Als dat geen reclame is voor een kasteel, dan weet ik het ook niet meer.

Van Chepstow Castle zijn best nog wat torens en muren overeind gebleven waardoor het een ware speeltuin was voor kinderen die graag torens, trappen, wallen en donkere gangen ontdekken.











Op de middag stonden we terug aan de auto en nadat de magen waren gevuld schotelden we de jeugd de volgende 'attractie' voor: Tintern Abbey. Hoog op het lijstje van de volwassenen. Met aarzelend instemmend geknik en de voorwaarde dat ze daarna de rest van de dag op de boerderij mochten doorbrengen gingen ook de kinderen akkoord en reden we richting Tintern.




Omdat het nog relatief 'op de middag' was viel het qua volk nog wel mee, maar echt aangenaam is dat niet met al die fotograferende medemensen *guiltyascharged*. Anyhow, de abdij zelf is wel de moeite, al moest ik wel even wennen aan de stralend blauwe hemel in plaats van de grijze wolken die ik had verwacht. Maar zullen wij klagen over het weer? Neen, allerminst.




Tintern Abbey is impressionant. Zo enorm groot en hoog dat zelfs de kinderen er een opmerking over maakten.






Met sommige mensen kan je niet anders dan lachen. Vooral als ze hun droom van 'ik wil acteur worden en Orlando Bloom ontmoeten en een elf spelen' heel serieus nemen en ongevraagd een performance weggeven als ridder(standbeeld) of als monnik.




Terwijl wij rondkeken, liepen zij zelf rond om alles te ontdekken. Soms kwamen ze uitleg vragen, vaak ook niet. En toch pikken ze heel veel op. We willen hen niet overladen met informatie, zodat het toch nog leuk blijft.




We hadden een barn geboekt niet ver van Raglan, dicht bij de grens met Engeland. Een interessante streek voor wie van wandelen en een fikse portie geschiedenis houdt. De barn lag een heel eind van de bewoonde wereld. We reden kilometers langs kleine single track wegjes met hoge hagen ernaast en hoopten vurig op zo weinig mogelijk tegenliggers. We vonden het met onze ogen dicht, ondanks de waarschuwingen van de eigenaar dat bijna iedereen bij de buren belandt, een paar kilometer verderop. Lang leve maps.me! De telefoons hadden geen ontvangst, maar er was wel wifi, zodat er nog contact was met het thuisfront en we om de zoveel uur het weer konden checken, ook al veranderden de voorspellingen terwijl je erop stond te kijken...
De jongens waren in de wolken met de hond die een absolute schat bleek en zelfs de dochter voorzichtig voor zich wist te winnen, ook al was er na 2 minuten al een incident met een gillend kind die de lieve hond op hààr plaats in de auto aantrof, terwijl iedereen aan het uitladen was. Wij lachen, zij net iets minder. Er waren ook twee ondeugende pony's, Merry en Pippin, een paard in de wei, gekke schapen en koeien die impressionant langs het hek draafden.








I en ik sliepen de eerste nachten in de tent. Bedden genoeg in de barn, maar alles is 1 grote ruimte en we wilden iedereen wat ruimte geven (en stiekem vinden we het gewoon ook leuk om in een tent te slapen, op dubbele matjes, hoera!).

Gaan slapen met zo'n uitzicht en tegelijk de hond aaien, wat kan een mens meer wensen van een vakantieplek?

We shall not forget. De grote oorlog met kinderen (2)

Vorige week vertelde ik dat we Tyne Cot niet bezochten, hoewel we er letterlijk langs reden. In maart namen we uitgebreid de tijd om er rond te lopen. Het was enorm lang lang geleden (als je de korte stops op de terugweg van het noorden van Frankrijk niet meerekent, de Last Post moét je gewoon om de zoveel tijd eens horen), maar we hadden een goede reden. Een vriend van ons stelde tentoon in het CC van Ieper en dat combineerden we met een bezoek aan het Memorial Museum Passchendaele (dat voor ons gewoon 'het museum in Zonnebeke' is) en Tyne Cot.



Toegegeven: vooraf had ik wat mijn bedenkingen bij het museum. Ik kende enkel het In Flanders Fields museum, dat heel interactief is, maar voor (jongere) kinderen (toen wij het gezochten waren ze 10, 8 en 5) misschien wat te hoog gegrepen. Ondertussen zijn we 4 jaar verder, en hebben ze in het herdenkingsjaar 2014 op school heel wat meegekregen. Ze kunnen ook wat meer verwerken, dus het kon alle kanten op.

Zonnebeke begon als een gewone tentoonstelling, maar om de een of andere reden pakte het ons allemaal. Het is misschien minder high tech en fancy dan de buur in Ieper, maar het is bevattelijk met voorwerpen om aan te voelen en te ruiken, met helmen die je kan passen, heel veel gewone gebruiksvoorwerpen (die bij mij precies altijd een gevoelige snaar raken), met paspoorten en woordenboeken met geweldige (en eigenlijk best wel grappige) transcripties van Engelse zinnen. Er zijn in scene gezette taferelen, video's en een donkere gangen die het leven in de loopgraven weergeven. Uiteraard zijn er ook volop oorlogsmemorabilia, dat spreekt voor zich. Er is een knappe wand met obussen en ander oorlogstuig, er zijn tanks en schaalmodellen van vliegtuigen... We spendeerden er aardig wat tijd en niemand vond het nodig om op een drafje alles af te handelen en als eerste de uitgang te bereiken. Dat valt hier absoluut te classificeren als 'een geslaagd bezoek'. Na het donker stonden we eindelijk terug in het daglicht. In de tuin liggen ook loopgraven die we wel op een drafje doorliepen, want het regende gestaag en u raadt het al... modder à volonté.









Nadat we de hongerigen hadden gespijsd met wat de bakker zo laat op zondag nog ter beschikking had reden we nog snel even tot Tyne Cot.
Het bezoekerscentrum sloegen we over, als zou ik er eigenlijk graag nog eens binnengaan. Misschien de volgende keer, als er geen bussen op de parking staan.